Solar tempel

Thovar grijnst als hij de aarzeling van Sophia ziet. Als ze klaar is de aarde van haar af te kloppen geeft hij haar alsnog een knuffel als groet. Dan zegt hij "Ook met wat aarde was dta niet erg geweest, Sophia." Hij moet wat moeite doen zijn lach in te houden. "Ik zal al je vragen beantwoorden en ik hoop dat we nog over wat zaken kunnen spreken. Ik verblijf waarschijnlijk op Muertach tot de volgende bijeenkomst dus we hebben alle tijd." Hij glimlacht vriendelijk. "Ben blij dat ik je is onder vredige omstandigheden kan bezoeken."

Sophia lacht "Hier is het vredig! Eindelijk. Kom binnen!". Sophia gebaart naar de grote deur die nu in de eerste zonnestralen van de opkomende zon glinstert.

Als ze het nu nog koude stenen trapje opklimmen en door de grote deuren lopen echoen hun voetstappen in de grote ruimte van de tempel.
Binnen zie je in de buitenste muur grote glas-en-lood ramen die nu zwakjes doorschijnen. Binnen brandden overal felle lantaarns en in het licht daarvan zie je mooie schilderingen op de muren van hout en marmer. Al met al voelt het meteen als een welkome, opgewekte plaats. In de hoek staat een lange tafel met daarop brood en emmers water. Sophia biedt Tovar aan wat te pakken.
"Deze tafel wordt gevuld met eten dat we zelf verbouwen en giften. Elke lunch eten we hier samen met wat iedereen meeneemt en verder kunnen mensen die het nodig hebben hier een maaltijd halen. Helaas komt de vrouw die de kaas en fruit van de markt meeneemt meestal pas wat later, maar het brood is ook lekker zonder. Daar staat nog wel wat honing en boter."

Als Thovar gepakt heeft (als hij wilde) laat Sophia Thovar kort de tempel zien. Dan zegt ze "Als je me wilde spreken kunnen we beter naar boven gaan, daar heb ik een werkkamer waar met een beetje geluk het vuur nog brandt. Wacht even..."

Sophia loopt naar Rafael die nog bij het altaar knielt "Kan jij het ochtendritueel op je nemen? Ik heb je uitgelegd hoe het moet en als het goed is komen Mera en Floortje zo om je te helpen." voordat ze weer terugloopt naar Thovar.

Thovar knikt, en loopt met Sophia mee de tempel binnen. Een maal binnen gunt hij zich even de tijd het bouwwerk in zich op te nemen, om vervolgens Sophia weer te vergezellen. Als ze hem iets te eten en drinken aanbied. Neemt hij een stukje brood en wat water. "Dit is meer dan voldoende, dan je."

Na tijdens de rondleiding van de tempel lijkt Thovar enig zins onder de indruk. "Het is heel wat, wat jullie in zo'n kortte tijd opgebouwd hebben."

Als Sophia terug loopt nadat ze net Rafael gesproken heeft, kijk hij aan. "Gezien de gebeurtenissen op de Vortex, misschien moest het is bijwonen?" zegt hij met een grijns.

Sophia knikt

"Dan moeten we even wachten tot het ochtendritueel afgerond is. Zal ik kijken of er nog andere Wyverni aanwezig zijn? Theodore zal nog wel slapen."

Rafaël staat langzaam op na de laatste gefluisterde gebeden. En knikt in erkenning van wat Sophia van hem vraagt. Hij loopt dan weg van het altaar en verdwijnt.

Even later verschijnt hij met een emmer water. En zet deze naast het altaar. En staat dan met zijn armen in de lucht geheven, zijn handen richtend tot het licht van de lantaarn.

"Broeders en Zusters," klinkt zijn stem luid, maar eerbiedig, een bepaalde kalmte in zijn houding, maar toch een bepaalde stress lijkt hem te doordringen, zijn spierbewegingen zijn stijver, en voor zij die perceptief zijn, trilt zijn stem lichtelijk, zijn hoofd keert voor een moment naar de waterzak aan zijn riem. Dan keert hij zijn zicht met een serieuze blik naar boven, naar de lantaarn.

"Een nieuwe dag is in aantocht, de tijd komt om de lantaarn te doven, Solar te bedanken voor het licht van een nieuwe dag, en in ere van zijn licht..." Rafaël's stress lijkt weer toe te nemen, zijn ogen flitsen heen en weer, en sluiten zich dan. Zijn ademhaling versnelt voor een moment en dan lijkt hij weer kalm.

"en in ere van zijn licht, zijn altaar te reinigen, en zo ook ons geweten, en dank te geven voor een nieuwe dag, een nieuwe zon, nieuwe kansen, en nieuwe uitdagingen." Rafaël loopt om het altaar heen om erachter te gaan staan zodat hij de aanwezigen kan aanschouwen, voorzichtig rijkt hij zijn handen naar de centrale lantaarn, zijn handen trillen lichtjes.

(voor sum 1015)
Theodore kijkt van achter uit de zaal (vlak bij de ingang van de tempel) toe op de mis van rafael en glimlacht, als hij ziet dat rafael de zenuwen van het spreken tijdens de mis weet te overwinnen en de ochtendmis verder afrondt.
Als Rafael de lantaarn in zijn handen dooft, doet theodore de overige kleine lantarens in de tempel uit en zet een paar spiegels net iets anders zodat ze het licht uit de ramen, mooi op het altaar laten schijnen.

Een van de gelovigen verteld nog een mooi verhaal bij het altaar na het gebed van rafael en als de ochtend-gebeden zijn geweest, loopt theodore naar rafael toe en geeft hem een klopje op zijn schouders. "je vind de juiste woorden en rust vanzelf als je weet dat de mensen een luisterend oor vinden bij je gebed. het was een mooi gebed rafael"
zeg tegen sofia dat ik de mensen van de ochtendmis terug naar de stad begeleid, ik wil nog wat nazoeken in de bibliotheek en het zuid-westelijke deel van de stad wat beter in kaart brengen.

Vergeet niet, ik verwacht morgen of overmorgen dat het portaal voor de Vortex weer verschijnt.

--------- na summoning 1015----------
Theodore opent de deuren van de tempel en laat de verse lucht binnen en hangt de kleine banier uit om te laten zien dat de solar-groep van de Vortex terug is in de tempel.

Het is warm in de tempel, opgewarmd door de zon die op de gulden koepel en door de ramen op de trap schijnt. De meesten gaan na he openen van de tempel de trap op naar hun kamers toe.

Niet lang daarna legt loopt theodore naar buiten met een paar werp-messen om op een paar moeras-hazijnen (haas-achtige diersoort die zowel vlees als planten eet) te jagen om aan de krokodillen te voeren in de vijver zodat ze de bezoekers van de tempel met rust laten.
De krokodillen lijken wat rustiger en minder impulsief geworden nu ze regelmatig gevoerd worden.
Theodore kijkt even naar de krokodillen die de maaltijd gulzig veroberen en loopt daarna naar een door scherpe palen afgeschermd poeltje waar hij de kleding uitspoelt en een verfrissende duik maakt voor hij terugkeert naar de tempel.

Als alle spullen voor de mis zijn klaargezet en met de ramen schoon ook het altaar weer blinkt in de zon na een kort schoonmaakbeurtje pakt theodore een paar stukken permanent en pen en begint een aantal brieven te schrijven.


-- theodore kijkt op als hij ook Galag naar beneden ziet komen en vraagt aan Galag of hij als priester de ochtend mis wil verzorgen nu Sofia afwezig is, theodore wijst op de spullen die al zijn klaargezet.
"ik zal dan aan onze vriend vragen of hij misschien de gelovigen een mooi verhaal kan vertellen over de betekenis achter lichtjes op zijn hoed of ons in het eerste gebed wil voorgaan"
Theodore lacht vriendelijk naar Galag en gebaart dat hij zal helpen tijdens de mis.

Rafaël die is teruggekeerd met de rest van de groep loopt in stilte rechtstreeks naar zijn kamer, het aangeboden eten afwijzend en verschijnt niet lang daarna weer beneden met een knapzak met zijn spullen erin, zijn overkomen geeft een ontevreden indruk. Met grote, toch vermoeide passen loopt hij weer naar buiten, waar hij met hamer en spijker een brief op de deur van de tempel timmert, voor hij vertrekt maakt hij nog een laatste respectvolle buiging naar de tempel, en lijkt dan even te aarzelen, kijkt om en dan weer naar voren, naar het pad dat voor hem ligt, en loopt dan met een treurige indruk richting muertach stad.

Vanuit de kamer met de uilen, waar theodore net bezig was een briefje aan een poot te binden bij de uil die op de stok "Academy-muertach" zit,
hoort hij een hout-metalen klop bij de voordeur van de tempel vandaan komen. Theodore legt opgerolde briefje neer, zet de uil op de stok terug en loopt naar de deur van de tempel.
Vanuit de tempel is er niet of niemand te zien bij de tempeldeur en theodore loopt naar buiten om te kijken of de persoon die klopte toevallig nog buiten staat,
en nog niet de tempel in wilde komen. In de verte ziet theodore een paar reizigers van muertach stad naar de tempel komen voor het ochtend-gebed, en een aantal reizigers juist richting de stad trekken.

Terwijl ik mezelf terugdraai om de tempel in te lopen zie ik de brief van Rafael op de deur hangen die ik een driemaal lees.


"Dearest followers of Solar,

I hope you are all in good health upon reading this letter. For I have some bad news to share.
The events that happened recently near to the heart of creation have made me question wether Solar is the god of old that I follow from back home.
I will not share these events, as I'm sure most of you already know what has happened or will soon know.

But sufficed to say, I do not consider the events that happened upon the sacred grounds of the vortex to have been a victory,
some of you will no doubt disagree, others may not. In the end, it is irrelevant.

And it is to my great sorrow, and dissatisfaction, that I will leave the temple behind me.

To my former companions at the temple who were present at the events on the vortex,
I say this: think of what will happen to muertach's swamps, it's life, and wildlife, every living thing,
should you choose to continue the course you seem to have set your eyes on.

I harbor no ill will to any of the faith, and I hope the turbulent and terrible times that are now a reality,
will soon come to a close, and that the temple may shine it's light far beyond the borders of this world.

I will soon move far to the south of muertach, into the depths, to settle a new place to call home,
but also, a place where I can meditate, center myself and hopefully find reason in all that has happened.
I hope one day soon, some of you will visit me there.

With kind regards,

Rafaël

Enkele steekwoorden laten me blijven gissen naar de vele gebeurtenissen van de afgelopen sum, al vermoed ik dat het over de chaos-wezens gaat.
maar de wetenschap dat we een oprechte volgeling zijn kwijtgeraakt raakt mij.
in mijn hoofd besluit ik mijn ochtend-gebed te richten op het vinden van je eigen pad, het vasthouden van hoop en vertrouwen te hebben in je vrienden en bondgenoten.
Het delen van elkaars gedachten, wensen en mening zonder deze op te leggen aan elkaar en altijd de weg van creatie te kiezen, de weg van je factie, die van je geloof.

Ik haal de brief van de voordeur af en leg deze op een goede plaats weg, zodat de brief voorgelezen kan worden als Sofia morgen terug is.

Diep in de nacht stapt Sophia door het portaal. Zoals vaak regent het hard op Muertach en binnen enkele seconden is ze doorweekt. Met een diepe zucht kijkt ze omhoog en ziet dat het een maanloze nacht is. Het zou gekkenwerk zijn nu nog naar de tempel te lopen. Sophia draait zich om en loopt richting de Kikkerbuurt.

Al snel houdt het stenen pad op en zuigt de modder Sophia's laarzen de grond in. Ze trekt haar rok en mantel op en loopt stug door totdat ze in het straatje komt waar ze een herfst gewoond heeft. Het zevende huisje lijkt leeg. Op de deur hangt een bordje met "Om 10:00 en 18:00 voedsel voor de armen. Elke dinsdagavond een genezer. Elke derde donderdag kleding en pannen-uitgave".
Sophia graaft in haar tas en haalt een klein, oud sleuteltje tevoorschijn. Ze steekt de sleutel in het slot en de deur naar de woonvertrekken gaat knarsend open. In de woonkamer en keuken staan rijen tafels met stoelen en op het aanrecht staat een grote stapel kommen met lepeld en een grote pan. In andere kleine kamertjes liggen manden met kleding, pannen, doeken en zakken met voedsel opgeslagen.

Achterin de gang is nog een deur die op slot lijkt te zitten. Sophia fronst en graaft dan nog dieper in haar tas waarna ze een nog kleiner sleuteltje tevoorschijn haalt. Na even draaien en duwen hoort ze de deur met een zachte *klik* openen. Achter de deur zit een trap naar het kleine bovenvertrek waar Sophia vroeger sliep. De meeste spullen had ze meegenomen naar de tempel maar het bed en een kast stond er nog. Hetzij zonder lakens en kussens.

Het licht van de sterren scheen door het dakraampje naar binnen. Sophia doet haar drijfnatte mantel af en hangt deze voor het raam waarna de ruimte pikzwart wordt. Ze wrengt haar haar en het meeste water uit haar kleding en gaat in haar witte onderjurk de trap weer af. Links achterin het gebouw ziet de het tempeltje waar ze maandenlang haar god had aanbeden. Ze glimlacht als ze het bekende marmeren altaartje voelt en knielt er bij. In haar gebed dankt de Solar voor zijn daden en bescherming op de Vortex en herdenkt ze Joane en Eli.

Sophia denkt terug aan de avond dat ze hier onderkoelt had gelegen totdat Azriel haar had gevonden. Het was een verschrikkelijke tijd geweest, in de winter. Solar had het zwaar en daarmee Sophia ook. Zonder enige hulp van anderen en alleen in haar geloof had ze hard gewerkt. Vandaag de dag had Sophia altijd en overal mensen om zich heen die haar hulp nodig hadden of haar hielpen.
Ze verzuchtte en sloot haar ogen... het was maanden geleden dat ze even alleen was geweest. Dat ze even niets had. Misschien zat er toch een kern van waarheid in de woorden dat ze te hard werkte? Nee... elke minuut die ze had gewerkt was noodzakelijk geweest.
En toch.

Sophia staat op en loopt weer naar boven. Ze legt zich neer op het lege bed en staat dan toch weer op om de mantel voor het raam vandaan te halen. Naar de sterren starend valt Sophia dan in slaap.

---
De volgende morgen hoort ze stemmen beneden. Ze herkent de stem van Heleen en Floortje, die vrolijk kwetteren. Snel trekt Sophia haar nu droge gewaden aan en pakt haar tas. Als ze van de krakende trap loopt ziet ze beneden Jochim staan die verbaasd naar haar staart "Sofie! Mama! Soofie!". Hij had met een papieren vogeltje zitten spelen dat Sophia herkende van maanden geleden. Zijn luchtmagie was veel beter geworden.

Sophia glimlacht en zwaait. Uit de keuken ziet ze Floortje komen rennen en even later komt Heleen. Voordat Sophia iets kan zeggen is Floortje al in haar armen gevlogen. "He Floortje!" lacht Sophia vrolijk.
"We wisten niet dat je zou komen! Anders had ik een bed opgemaakt of had je bij ons thuis kunnen slapen." zegt Heleen verontschuldigend.
"Ik ook niet, de storm overviel me. En ik wilde jullie niet wakker maken." zegt Sophia, Floortje weer neerzettend en Heleen omhelzend. "Ik ruik pap."
Floortje knikt en loopt met de rest naar de keuken "Om tien uur komen de mensen en het moet nog een half uur koken. Maar we zijn bijna klaar."

Op het vuur staat een pan met pap te pruttelen en ernaast liggen loven brood. "Die moeten we nog snijden" zegt Floortje. Sophia knikt, trekt een schort van een kapstok aan de muur en begint te helpen, Floortje uithorend over school, de buurkat en Jochims zijn opleiding tot magiër. Al snel zijn ze klaar.
"We missen je wel hier hoor." zegt Heleen terwijl ze Jochim op schoot neemt.
"Ik mis het hier ook. En jullie natuurlijk." antwoord Sophia als Floortje tegen haar aan leunt. "Maar ik ben vaak zo druk in de tempel dat ik zelden tijd heb."
"We snappen het." zegt Heleen "Gelukkig kan Floortje ons de verhalen vertellen als ze terug komt van de kaarsen aansteken." Floortje knikt gewichtig.

Zodra de eerste eters aankomen trekt Sophia weer haar schort aan en helpt Heleen het brood en de pap te verdelen. Vele gasten lijken verbaasd Sophia te zien en begroeten haar hartelijk maar respectvol. Na de maaltijd opent Sophia de deur naar de kleine tempel en leidt daar een ochtenddienst. De eerste dienst sinds lange tijd. Ze geniet van de kleinschaligheid.

Hierna besluit ze toch afscheid te nemen. Ze had beloofd gisteren bij de tempel te zijn en Theodore zou wel ongerust zijn. Jochim pruilt als Sophia haar mantel weer omdoet en Floortje drukt haar gezicht in Sophia's haar. "Kom je snel weer terug?" vraagt ze en Sophia twijfelt even. "Nee, waarschijnlijk niet." zegt ze eerlijk. "Oh, oke. Dan zie ik je in de tempel." antwoordt Floortje teleurgesteld.

Met tranen in haar ogen loopt Sophia de stad uit, het moeras in. Met een paar repelspreuken voor de krokodillen is ze al snel bij de zonnige tempelgronden en ze recht haar schouders en sluit haar ogen tot ze weer oprecht kan glimlachen. Het is weer tijd om Meester te zijn.
---
Als ze langs de velden zonnebloemen en de drie huiskrokodillen (die nu Kikker, Salamander en Draak heten) naar de deur loopt merkt ze spijkergaten in de deur op. Wie had dat in Solarsnaam gedaan? Zich voornemend met Lucas te bespreken of het te repareren viel loopt ze de grote hal van de tempel in en kijkt om zich heen.

Theodore komt uit het washok gelopen waar de meeste was nu opgevouwen ligt om op te ruimen in de kasten..

Als hij sofia in de ingang van de tempel ziet staan, staat de zon er net achter waardoor deze als een stralenkrans om Sofia heen schijnt. Theodore glimlacht hartelijk terwijl hij naar sofia toe loopt. "Welkom terug", (op normale toon) je bent wat later terug dan verwacht eigenlijk. theodore gaat met opgetogen klank verder; "maar ziet er beter uitgerust uit als ik je in dagen gezien heb". En wat je misschien ook wel leuk vind: Galag heeft de ochtendmis gedaan in de tempel, dat was een mooie mis: als je met me mee kon kijken, zie dan, dat de mensen met een warm gevoel, hier, na de mis weer zijn vertrokken.

De uitdrukking van theodore staat nu wat zorgelijker en de vrolijkheid lijkt er uit; 'ik weet niet goed hoe ik je dit moet vertellen, nog minder om je met het nieuws te verwelkomen".
*even valt theodore stil (4 sec) als hij kort na lijkt te denken en de woorden lijkt te zoeken*.
Ik vertel 't zoals jij 't me zou vertellen: Oprecht en eerlijk, zonder er om heen te draaien.
*de stem lijkt even weg geslagen te zijn en een expressie is moeilijk af te lezen of te horen als theodore verder gaat".:

Ik heb gister-ochtend op de deur van de tempel een brief gevonden. De brief is door Rafael geschreven en opgehangen.
De stem gaat terug naar een bezorgde toon en blik.
.. Rafael heeft ons verlaten, ik denk ook, Solar verlaten.
- ik heb mijn conclusies, maar wil eerst jouw gedachten horen.
-- loop mee ik zal je de brief laten lezen --
onder het lopen gaat theodore verder:
*op verontschuldigende en bezorgde toon*
Ik heb dit niet aan zien komen, ik heb het geklop op de deur nog gehoord, vlak voor de ochtendmis van gisteren, maar toen ik bij de deur was uit de post-ruimte vandaan, was er van rafael al geen spoor meer, om te vragen voor verdere uitleg of toelichting. Ik denk dat hij naar het zuiden getrokken is, alle voetstappen liepen van of naar muertach..

Theodore pakt de brief uit een leren koker en rijkt deze naar Sofia; "de rest heeft hem nog niet gelezen, ik dacht hem gisteren voor te lezen in de groep, maar wilde wachten tot ook jij terug was". Ik heb zo gehandeld omdat ik denk dat Rafael nog even niet gevonden wil worden om uitleg te geven of hem over te halen tot hij een nieuwe plek gevonden heeft.
Dit denk ik, omdat hij anders niet zo stil en onverwacht vertrokken zou zijn, enkel een brief achterlatend.
*ik zal zometeen de rest van de groep erbij halen en de brief voorlezen of laten lezen, de brief is voor ons allen bedoeld, er zullen mogelijk vragen op komen die ik denk ik wel kan beantwoorden maar misschien niet volledig, ik was niet overal bij. Samen kunnen we dat hopelijk wel.

-- theodore kijkt toe als sofia de brief uitrolt, en legt een handt op haar schouder, en leest mee in de uitdrukkingen op haar gezicht --.

Dearest followers of Solar,
Nou, dat begint goed. Sophia fronst haar wenkbrouwen

I hope you are all in good health upon reading this letter. For I have some bad news to share.
The events that happened recently near to the heart of creation have made me question wether Solar is the god of old that I follow from back home.
I will not share these events, as I'm sure most of you already know what has happened or will soon know.
Sophia zucht diep en fronst. Zou dit echt gaan over die kleine discussie zondagavond? Dat zou echt enorme onzin zijn.

But sufficed to say, I do not consider the events that happened upon the sacred grounds of the vortex to have been a victory, some of you will no doubt disagree, others may not. In the end, it is irrelevant.
Sophia lacht zuur. Laat haar de eerste persoon zien die wat er op de Vortex gebeurde iets anders dan een tragedie zou noemen.

And it is to my great sorrow, and dissatisfaction, that I will leave the temple behind me.
Dus. Geen Rafael. Sophia laat haar gezicht uitdrukkingsloos.

To my former companions at the temple who were present at the events on the vortex,
I say this: think of what will happen to muertach's swamps, it's life, and wildlife, every living thing, should you choose to continue the course you seem to have set your eyes on.
Ja. Het gaat dus echt over dat kleine, niet gerelatieerde issue. Een kanttekening in de grote samenhang van dingen. Irritatie breekt door in Sophia's ogen.

I harbor no ill will to any of the faith, and I hope the turbulent and terrible times that are now a reality, will soon come to a close, and that the temple may shine it's light far beyond the borders of this world.
Nou prachtig. Iemand die van alles goed bedoelt en anders handelt. Hoe ga je in godsnaam met zo iemand om?

I will soon move far to the south of muertach, into the depths, to settle a new place to call home, but also, a place where I can meditate, center myself and hopefully find reason in all that has happened. I hope one day soon, some of you will visit me there.
Sophia zucht. Hij is verward, gekrenkt en legt de nadruk op de verkeerde dingen in het leven. Als hij zichzelf wilt zoeken dan is dat waarschijnlijk alleen maar goed. Zoals hij nu handelde op de Vortex kon het niet langer.

With kind regards,
Rafaël
Sophia vouwt de brief op en staart even naar het landschap buiten de tempeldeuren.

Sophia pakt de brief en hangt hem vurig maar beslist op een bord met mededelingen achter in de tempel.
"Hij wilde dat iedereen het kon zien, anders had hij de tempeldeur niet kapotgemaakt, dus laat iedereen het dan ook zien. Het bericht spreekt voor zich.
We gaan Rafael voorlopig niet opzoeken. Zoals ik het zie is dit een probleem dat hij vooral zelf moet ontdekken en oplossen."

Sophia fronst haar wenkbrouwen en rukt haar mantel geirriteerd af. Met haar mantel nog in haar armen denkt ze even na en spreekt ze resoluut de woorden:

"Op de Vortex gedroef hij zich, excuseer mijn woorden, als een idioot.
De risico's die hij nam door een aanval op te roepen bij het altaar zonder mijn toestemming. Zelfs als dat een vergissing was geweest ging hij door na mijn 'halt' en ging voor de ogen van alle anderen, bondgenoten en vijanden, tegen ons in. Later heeft hij Gwyndion geslagen en gevaar laten lopen, iets wat re-gel-recht tegen ons geloof ingaat en een broeder in gevaar bracht.
Daarna leek conflict hem overal te achtervolgen en de staat waarin we hem zaterdagavond aantroffen was een Solariet, een Wyverni, een Vortexiaan, onwaardig. Persoonlijke problemen hoor je niet op de Vortex op te lossen. Niet als de wereld dreigt te vergaan.
We kunnen niet op hem rekenen. Hij neemt geen verantwoordelijkheid. Hij legt de nadruk op de verkeerde dingen. Hij is een gevaar voor ons en vooral zichzelf. "

Sophia loopt met zwierende rokken door de tempel naar een schildering van Mokhia's val.

Sophia's blik verzacht even "We moeten hem stoppen voordat hij domme dingen gaat doen. Ik ben hard nu. En dat haat ik." ze is even stil "Maar deze beslissingen moet ik nemen. Hij moet met zichzelf in discussie. Naar ons luistert hij niet. Laten we hem dit voorlopig geven. "

Haar blik gaat over de scenering waar Mokshia de twee volkeren had uitgemoord.

"Mocht hij zichzelf niet voldoende onder controle hebben twijfel ik zelfs over of het wel veilig is hem mee te nemen naar de Najaarsmoots op de Vortex. Iedereen die dat persoonlijk wilt mag hem bezoeken, maar ik stuur niemand. Voorlopig."

Terwijl Theodore het verhaal van Sofia aanhoort gaat zijn reactie gaat van verbaast, naar geschrokken , op de reactie van Sofia, tot berust/accepterend.

Theodore kijkt sofia in de ogen aan en leest daar omstebeurten of tegelijk haar gedachten als in de 4 pilaren van solar:
Lucia, eerlijkheid.
Aurora... nieuwe kansen, vergeving, Maar niet zonder concequenties.
Vergeving zeker, maar niet voorwaadeloos.
Felix, beschermen van anderen, even schiet mijn gedachte naar gwyndion en onze bondgenoten.
Calor: conflictloos... niet onaardig, meer.. afzijdig?.

Ik zal morgen Gwyndion opzoeken, ik ben hem minimaal mijn excuses verschuldigd, hij zag dit en meer gebeuren, maar meer dan dat: hij vroeg om hulp zoals rafael vroeg om afzondering en heb een goede broeder in de steek gelaten. Ik ben even blind geweest voor mijn eigen fouten, Sofia, weet jij waar ik gwyndion kan vinden?

dan kijk ik naar de muurschildering waar we voor staan in de tempel en vraag sofia mij het verhaal te vertellen van Mokshia en de twee volkeren.

Sophia knikt "Gwyndion is waarschijnlijk weer op bezoek in de academie. Als je aan de deur vraagt dan leiden ze je vast naar de plek waar je heen moet."

Dan kijkt Sophia naar de muurschildering."Dit verhaal is ooit onthuld door Shadrach. Solar bloedt om deze geschiedenis..."
Ze wijst de verschillende tafarelen aan. Als eerste een Servitar van de zon in een stralend gouden harnas, die vanuit de hemel op een wereld in oorlog landt.

"Mokshia is niet altijd een demoon geweest. Ooit was hij een Servitar van onze Heer. Hij kreeg de opdracht om vrede te brengen op een wereld. Op deze wereld waren twee volkeren in oorlog."
Sophia's vinger glijd langs de muur naar de volgende afbeelding: een man wijst en Mokshia trekt zijn zwaard.
"Mokshia landde en vroeg aan de eerste man hoe hij vrede kon brengen. De man wees en sprak "doodt het andere volk, dan is er vrede.". Mokshia knikte en trok zijn zwaard. Met dat zwaard hakte hij in op de mannen, vrouwen, ouderen en zelfs kinderen... Toen hij klaar was, zijn gouden mantel roodgekleurd, keek hij om zich heen. Pas toen besefte hij was hij gedaan had. Zijn zelfcontrole verliet hem en in blinde razernij voor wat het eerste volk hem had laten doen moordde hij ook daar iedereen uit. Tot op het laatste kind."

Sophia kijkt treurig als haar vinger, aanraking ontwijkend, de bebloedde Mokshia op een stapel lijken aanwijst.
"Solar kwam er achter. Natuurlijk kwam hij er achter. Hij sneed Mokshia van hem af, zich van zijn daden distancierend. Mokshia verloor zijn krachtbron als Servitar en doolde rond...Mokshia ging van Engel naar Demoon." Sophia wijst een afbeelding van waar Mokshia verzengt wordt door licht en in Duisternis valt.
"... tot hij Chaos vond. Daar raakte hij... gek, verknipt... en daar is hij nu."

"Shadrach veroordeelde Solar en Solar deed boette voor het veroorzaken van Mokshia door te bloeden. Hiermee kon hij de zielen redden die Mokshia kapotmaakte. "The Bleeding God" noemden sommigen hem. Ze zagen het als een teken van zwakte. Wij niet."
Sophia wijst een de laatste tekening van Mokshia aan: Een getergd figuur met tentakels die uit zijn gepijnigde lichaam voorspringen. Een bloedende zon schijnt op de slachtoffers die om hen heen liggen.

"Het is een treurig verhaal. Maar een geschiedenis die we allemaal moeten kennen. Mokshia is Solar's demoon. En daarmee zijn daden indirect onze verantwoordelijkheid..." Sophia zucht diep en schudt haar hoofd "Ook wij moeten letten op onze extremisten, onze verwarde broeders. Dat leert dit ons."
Sophia lijkt even dood, dood en doodmoe.

Theodore ziet de blik van sofia, en meer dan op de vortex heeft hij tijd en een antwoord. Een mooie verassing. Theodore slaat een arm om sofia heen en neemt haar mee de tempel in, de eerste trap op.
Als sofia haar kamer in wilt, houdt theodore de deur dicht.
Nee, niet doen, gebarend om mee te komen en een hand toerijkend om te volgen of vast te houden, loopt hij de rondgang in en trekt daarna een bovenluik in het plafond open.

"deze is bij de bouw gebruikt om de laatste dakpannen te leggen, maar bied ons niet iets meer. Theodore haalt uit een nabij gelegen ruimte een houten ladder te voorschijn en zet deze in het luik waar het zonlicht door heen breekt.
Ik wil dat je dit zelf ziet. theodore verdwijnt door het gat in het plafond, en kijkt daarna nog eenmaal breed glimlachend door het gat naar sofia.

Eenmaal bovengekomen, zittend óp het platte deel van het hoogste dak in het middagzonnetje, is een groot deel van de wijde omtrek te zien, badend in de zon, en muertach-stad in de verte. Dan wijst ik met mijn vinger naar een houten dak met een klein blinkend koepeltje aan de oostkant van muertach. Ik kijk sofia aan en gebaar mijn blik te volgen, "daar ligt de éérste tempel".

We moeten vooruit kijken en verder gaan. *ik klop op het dak van de tempel* zonder had dit er nooit gestaan en ik ben er trots op hier op DIT moment deel van te kunnen zijn, hier te kunnen zitten. en daarna weer na te denken wat ik kan en wil verbeteren hier (gebarend naar de tempel, en dan naar muertach stad), en hopelijk de vortex. actie's te nemen in plaats van te verdedigen.

Mijn blik gaat uit naar de omgeving, en valt even terug op sofia; "geniet en ontspan even". ik sluit daarna mijn ogen en geniet van het warme dak, de zon en af en toe het uitzicht.

Sophia laat zich meeleiden, Theodore vertrouwend. Op de Vortex staat ze nooit stil maar hier durft ze zich te laten verrassen.

Sophia herkent het dakluik en klimt behendig de ladder op, haar jurk voorzichtig vasthoudend zodat ze niet struikelt. Ze draagt nog steeds de reiskleding van de Vortex en het geel is besmeurd met modder en spetters bloed. Rond haar mouwen zitten schroeiplekken.

Als Theodore galant zijn hand uitsteekt om het dak op te komen gaat ze op in de stralende zon. Een seconde is er niets, maar dan ook niets meer mis in de wereld. Een seconde later opent Sophia haar ogen en ziet ze Muertagh: De Zonnevallei vol zonnenbloemen waar kinderen nu spelen, het meer-achtige diepe moeras daarachter en weer daarachter het lange, kronkelende pad naar de stad dat zich aftekent als een donkere slang tegen het door de zon glinsterende water. Daarachter staan de trotse muren van Muertach stad. De trotse turquase bannieren met de libelle staan trots op de muren.
Sophia ziet de markt, de academie, de kikkebuurt, de veeplaatsen en oude kerken van de inquisitie. Ze ziet figuren bewegen; leven... veilig en hopelijk gelukkig. Van hierboven lijkt ales zo klein, zo simpel? Zelfs Slang en Co... nee, daar wil ze niet aan denken, zouden klein lijken vanaf hier.
Niet aan denken. Even niet aan denken. Chaos is er niet, dat met Coleoptrus was nooit gebeurd en het gewicht van het houten schildje hing niet aan haar riem...

*Sophia was weer vijf en ze speelde in de dik besneeuwde binnentuin van hun huis met haar moeder. Kleine papieren vogeltjes vlogen door de tuin en een blonde lange vrouw controlleerde ze met luchtmagie. Een klein vogeltje vloog voor Sophia's kleine neus voorbij en ze grinnikte. Met een overdaad blies het meisje een windvlaag naar de vogel waarna deze meters de lucht invloog en daarna in het haar van de blonde vrouw. De vrouw reageerde zogenaamd verbouereerd en blies een luchtvlaag de lucht in. Even leek het kleine meisje, warm ingepakt in donkerblauw en wit, niet te snappen wat er gebeurde tot de sneeuw in haar nek viel.*

Sophia dacht aan de pijn van de Chaosuitdrijving, aan de littekens op haar lichaam van messen, aan verraden van vrienden. Nee. Niet nu.

*Elke donderdag na zijn werk in de stadsraad gingen Sophia en haar vader vissen. Met zijn tas nog vol bouwplannen stapten zein het bootje en voeren door de kannalen van Winterkust, ijsblokken ontwijkend. "En toch wil ik niet naar het feest." zegt een jong meisje, haar rossig-blonde haar opgestoken.
"Je kan niet altijd werken, meis." antwoordt de man liefdevol terwijl hij zijn hengel uitgooit. "Je wordt ook wel diplomaat zonder de rest van je leven op te geven."
"Ik wil het gewoon zo goed mogelijk doen..." fronst het meisje.*

Sophia sluit haar ogen. Rafaels woorden staken. Nonus zijn woorden staken. Slangs woorden staken.

*In het Zuiden van Urbi lag geen sneeuw meer en de bomen waren lichtgroen. De bomen vlogen voorbij terwijl Sophia op haar paard langsracete. Naast haar reed de Eerste diplomaat van Urbi, Sophia's leermeester. Op Sophia's donkerblauwe mantel prijkte het wapen van Winterkust: een witte vogel op een blauwe achtergrond. Hieronder stonden de woorden 'tweede Diplomaat'.
"Kom dan!" riep Sophia "Symfel wacht niet!". Haar leermeester lachte warm en spoorde zijn paard aan. In de verte verschenen de lage witte torens van Symfel. De jaarlijkse landelijke vergadering, Sophia's eerste, stond op het punt te beginnen en Sophia keek uit naar haar leven.*

Sophia opende haar ogen weer. De verschroeide mouwen voelde raar op haar polsen. Daarvandaan had ze de Holy Bolts geschoten. Maar nu zat ze in de zon. Op haar thuiswereld.

heel erg lang kan het niet geduurd hebben: de mensen voor de middag mis, stipjes vanuit ons oogpunt zijn vanuit muertach net aangekomen bij de eerste moeras-poelen waar paladijnen de krokodillen weghouden.

Het moment zelf leek zowel een oneindigheid te zijn, als ook een knippering van de ogen. Tijd had even stil gestaan.
ik kijk om me heen en geniet nog even van het uitzicht en de rust. Ik kijk naar Sofia die naast me zit, nog even lijkt ze in een gedachte of herrineringverzonken  maar glimlacht warm als ze haar ogen opent.

Een tijdje blijf ik nog naast haar zitten, meekijkend naar muertach, de mensen op 't pad, spelende kinderen, het vee op de landerijen en de zonnevalei. dan sta ik op, mijn hand kort bevestigend op haar schouder en kijk sofia aan.
Mijn gedachten spreken en ik weet mijn dat mijn ogen fonkelen zonder woord over mijn lippen te laten gaan "Dit is waar het om gaat, waar we voor strijden en vechten, hoop houden

Mijn blik dwaalt af en zie de schroeiplekken, bloed en modder op haar kleding. " zij heeft ook meer gezien en gedaan deze summoning dan dat je een mens in een leven toewenst. terwijl ik de eerste treden van de trap afdaal, leg ik mijn vingerkorten op haar pols en mouwen neer.
op rustige toon zeg ik tegen Sofia:
"er staat zometeen een warm bad en 'n stapeltje schone kleren voor je klaar. dan op licht sarcastische toon: mocht je twijfelen of t nodig is, bij deze. Ik geef een korte grimas en zie zonder het te zeggen de vele sporen van de tragedie die op de vortex heeft afgespeeld terug in haar kleding.  

Liefdevol: "ik denk dat je er van opknapt, geniet er even van, neem je tijd.
Dan loop ik de trap af verder naar beneden, waar ik zorg dat het warme water het bad gevuld heeft en een stapeltje droge kleding ernaast, als ik de deur dicht doe om de warmte en damp van het water binnen te houden.

Daarna loop ik even langs de vertrekken en zorg voor de kleine voorbereidingen van de middag-mis. Als ook het dak-licht open staat zodat de middagzon vol op het altaar schijnt (niet zichtbaar vanuit de plek waar sofia op het dak zit).

Als de voorbereidingen voor de mis zijn getroffen loop ik de keuken in en zet ik op de simpele houten tafel; melk, brood en boter klaar met wat kaas van Heleen (kaasvrouwtje van de kikkerbuurt) welke door floor was meegenomen vandaag vlak voor de mis. Ik ga op een van de stoelen zitten en denk na over de chaos die Almer van mij heeft meegenomen en het leven heeft gegeven, Artemis die achterblijft zonder haar man, het afschuwelijke oordeel om te doden ontstaan door de daden van de meester van Mokshia, het conflict met chaos en Rafael, maladicta en de keuzes en spellen aan ons opgedwongen, facties verzwakkend, door de goden...
De vrienden die we verloren hebben op de vortex.  Het leed te zien dat anderen doorlopen hebben of nog meedragen, mijn ogen worden waterig en een traan loopt over mijn wangen.

Ik sluit mijn ogen en neem 'n moment voor mezelf, ik maak mjn gedachten leeg en voel, hoor en zie even niets als ik de wereld voor mezelf even afsluit. Als ik mijn ogen weer opendoe gaan mijn gedachten naar de dromen en wensen die ik heb, de doelen die ik wil bereiken en begin voor mezelf het pad uit te stippelen dat naar de realisatie ervan kan leiden.

Sophia blijft nog even kijken naar de vogels die boven de moerassen vliegen. Het blijft haar altijd verbazen hoe felgekleurd de vogels zijn vergeleken met het grauwige moeras. Dan staat ze op en laat de wind haar haar even dragen voordat ze weer naar beneden gaat. Vanaf het balkon kijkt ze naar beneden en daar ziet ze Lucas de middagdienst leiden. Noa, Nemo, Rosa en Theodore staan er naar te kijken en met hen veel Muertaghianen. We groeien, en snel.

*Lucas*

Als Sophia ziet dat Lucas het goed doet loopt ze langs de ballestrade naar de oostkant van de tempel waar haar kamer is. Sophia's kamer zelf is niet veel anders dan die van de rest van de priesters. Het verschil is dat er een werkkamer verbonden zit aan de slaapkamer waar Sophia zou kunnen werken en gasten zou kunnen ontvangen.


Zodra Sophia de deur achter zich gesloten heeft hangt ze haar mantel op aan een haak aan de muur en legt ze haar tassen neer. Hierna loopt ze naar benden, stil om de dienst niet te verstoren, naar de waskamer. In de kelder van de tempel zijn kamers waar water uit de grond in basins kan stromen.
Na het bad is Sophia blij verrast als ze ziet dat er inderdaad al een set kleding klaarligt. De witte jurk en de gele wollen overjurk voelen schoon en behagelijk aan.

Weer bovengekomen vlecht Sophia haar haar in en bekijkt haar wonden. Het valt nog best wel mee. Gelukkig waren de meeste wonden snel genezen. Alleen de twee Unholy Bolts die Slang op haar rug had afgeschoten deden nog pijn. Sadist... die Unholy bolt waren onnodig geweldadig en pijnlijk voor de elementire strijd.. Die zullen nog wel even pijn blijven doen.

Hierna bergt Sophia haar papieren op in de kast en loopt weer naar beneden om Lucas de dienst te zien afsluiten.

"Een goede middag, broeders en zusters."

Lucas verovert met deze simpele woorden de aandacht van de gelovigen als hij de tempel uitstapt. De zon, die warm neerschijnt op de tuin, weerkaatst van zijn schone gewaad en doet hem oplichten als ware het de zon zelf. De kledij die hij op de Vortex droeg was weinig van over; een modderige hoop gescheurde stof. Een kleine prijs voor zo'n gevaarlijke reis.

"Zie... het licht van Solar. De zon, zijn instrument en zijn kracht, straalt op ons neer van zijn hoogste punt. Aanschouw hoe de wereld verwarmd wordt door het licht. Lijkt het gras niet groener, als Hij erop schijnt? Lijken de vogels niet schoner, als ze fladderen in Zijn licht? Lijken de poelen niet blauwer, als Zijn stralen over de golven glinsteren? Zie het, broeders en zusters."

Terwijl veel van de gelovigen hun ogen richten op de prachtige tuin, gaat Lucas snel in een comfortabelere houding staan. Ze hadden bij Wyvern het gebroken been misschien wel genezen, maar magie kan ook weer niet alles.

"Jullie zien het ook! De zon. De levenskracht. De warmte. De groei! Hier zal ik vandaag over spreken, voordat wij ons allen tot Solar keren."

"Groei," preekt Lucas, in een onderwijzende toon "...komt niet alleen van Solar. Wij weten allemaal dat Zijn licht de gewassen doet groeien en de bomen doet reiken tot de hemel, maar dit is enkel één stadium.

Wij zijn ook de groei. Toen de eerste stammen Muërtach vonden en hun dorpjes stichtten, waren zij de groei. Toen Heer Käne Muertach hier kwam, en in zijn wijsheid een nederzetting bouwde die niet alleen groei bood, maar ook bescherming, droeg hij de scepter van Solar.

Toen wij de wapenen opnamen tegen de orcs en later de ondoden, waren wij het schild van de groei.

Wij zijn de groei, broeders en zusters! Wijzelf! Dit is waarom ik voor jullie vandaag het volgende gebod heb. Wees als Muertach, wees als de helden van vroeger, wees als Solar je zou willen zien! Wees de groei!

Als je de kans krijgt, of deze zelf weet te veroveren, om iets of iemand te doen groeien, doe dit dan! Steen voor steen, zaadje voor zaadje, zal hiermee Muertach stralen onder Zijn zon!

Levenskracht en Strijdlust, Dag en de Zon!"

De laatste uitroep wordt door bijna alle gelovigen herhaald, waarna Lucas zich op zijn knieën richt tot de zon boven hem. De gelovigen volgen zijn voorbeeld, en men bidt in stilte tot Solar.

Als de mensen uit het gebed weer opstaan loop ik op Lucas af.
Dat was een mooi gebed, ik denk dat je zelfs met het gebed ook het juiste voorbeeld hebt gegeven van de woorden die je sprak: de mensen te laten groeien en hier aan bij te dragen.

Ik zal de mensen zo terug begeleiden naar muertach-stad, het kan zijn, omdat ik daarna door reis naar de academy dat ik pas na de avondmis thuis ben: ik wil gwyndion namelijk opzoeken.

als ik de tempel in loop om mijn wapen-staf te pakken zie ik sofia staan, ze is duidelijk opgeknapt van vanochtend en lijkt duidelijk meer op haar gemak nu.
Als ik de tempel weer uit kom spreek ik Sofia nog even aan:
"ik ga na het wegbrengen van deze mensen door naar de acadmy gwyndion opzoeken. Ik heb een deel van mijn plicht niet nagekomen, ongeacht even de reden en ben hem mijn excuses en verklaring schuldig. Tevens wil ik hem op de hoogte brengen van de brief van Rafael. is er nog iets dat ik voor jou kan meenemen naar of van de academie danwel muertach-stad?

Sophia knikt "Zou je Eydis kunnen vertellen dat ik vandaag of morgen even langskom? Dan weet ze dat. Succes met je tocht!"

Het is een dag als de meeste op Muertach als de deuren van de Tempel van Solar waar Sophia het meest te vinden is open vliegen.
in de deur opening staat een groot figuur die iets lijkt vast te houden, als het dichterbij komt kan je onderscheiden dat de gedaante lang haar heeft en in zijn armen een slaphangend gedaante.
“Zijn er ook healers aanwezig?!” word er geroepen en je kan horen dat de drager een vrouw is.
Niet echt wachtend op een antwoord stapt ze naar voren en legt wat nu Mychaela blijkt te zijn op een verhoging in de tempel.
Op het gezicht van Mychaela is een redelijk grote wond te zien langs één kant van haar gezicht. De wond lijkt opmerkelijk meer te glimmen dan allen de weerspiegeling van het licht in op het bloed van de wond.
De vrouw die haar heeft binnen gebracht zegt: “Was opweg richting de stad toen ik opmerkte dat er iemand werd aangevallen, ze had zich nog verdedigd maar toen ik aansnelde en ze weg had gejaagd storte ze in.”

Sophia, die bezig is met het ochtendgebed ziet wat er gebeurt en schat de situatie in. Ze trekt aan de mouw van een bezoeker "Haal Noa. Nu. De geneester in de vierde kamer van boven, rood haar, geel tuniek."

Meteen hierna schiet ze naar de vrouw toe en helpt haar het lichaam van Mychaela zachtjes naar de grond te begeleiden. Een andere tempelbezoeker haalt een kussen en ophia legt Mychaela's hoofd er op neer.
"In the name of Solar i calm this person..." Mychaela's pijnlijke grimas veranderd in een vredige blik.

Dan legt Sophia haar handen op Mychaela's wond en veegt voorzichtig het ergste bloed weg met haar gewaad. "Haal Noa! Zij kan zeker weten dat er niets ernstigs mis is... Ik hou haar stabiel."
"In the name of Solar I heal this wound, may the light show you the way, may the sun warm you.." Sophia gaat door met incanteren en warm licht schijnt op Mychaela's wonden die langzaam dichttrekken.