De Krater der doden

Nadat de moerassen nader verkent en doorzocht zijn. op anderhalf uur lopen van de wachtpost wordt een enorme krater gevonden. Bomen in de omgeving zijn verschroeid en vernietigd. Een enorme impact heeft er plaats gevonden. Rondom, en in, de krater liggen honderden lijken. Een eenzame oude kraai met één manke grijze vleugel is de enige die er in de buurt lijkt te komen en trekt nog aan een oog. De geur van rook, as, rottende natte lijken is nog behoorlijk sterk en maakt menig bezoeker kotsmisselijk als ze in de buurt komen. Het lijkt alsof het hier kouder is dan op andere plekken en er klinken geen vogels. Alleen af en toe het schelle geluid van de kraaien die zich rondom de plek bevinden.

In de avond, bij een bleke maan schuifelen er wat menselijke figuren rondom de krater. Een groep van drie mannen en een vrouw begeven zich naar de rand van de krater. Ze dragen kapotte kleding en lijken duidelijk eens outlanders geweest te zijn.. ze zijn bleek van huid, hebben wallen diepliggende gelige ogen. Ze overleggen wat onderling en een werpt een dik touw met een grote haak eraan de krater in. Na een paar keer het touw rond 'vissen' blijft er een lijk met zijn ribben vast zitten aan de haak.. moeizaam trekken de vier personen een lijk uit de krater

Achter een groep bomen vlakbij de krater staan Yves en Kychte te kijken naar het tafreel wat zich afspeeld bij de krater.

"Ik ga erheen, ik ben benieuwd" zegt Kychte tegen Yves. Yves spant zijn boog en blijft geruisloos zitten.

Kychte loopt naar de groep toe die daar bezig zijn met vissen. Met een vriendelijke stem groet Kychte de mensen en stelt zich voor: Goedendag, mijn naam is Kychte Monèt - Manntrov en ik hoop dat ik u kan helpen?

Geschrokken kijken de vier om als ze net het lijk binnen halen en net omheen gebogen zijn. Ze zijn bleek, en zien er ondervoed uit. De vier lachen wat ongemakkelijk, en kijken schichtig om zich heen. gelige tanden worden zichtbaar als er de vrouw begint te praten en steekt een vork onder haar slopperige hoed en gekarteld met achter de band van haar hoed

A mneer kythhsz.. wij hebben van u gehoord. Wij doen nikssh bijzonderssh. Alleen even een.. oude kennis, uh, correct begraven. Het is mijn neef ziet u..

achter een van de andere steekt het puntje van een zaag uit, als de man met zijn handen op z'n rug zich tot de twee goed doorvoede personen richt..

Graag zou ik u willen helpen met jullie kennis, maar ik denk dat jullie daarvoor echt een schep nodig hebben.

Kychte kijkt naar de bomen waar Yves nog zit, en wenkt hem erbij. Yves komt bij Kychte staan, en kijkt een ieder even kort aan.

Zijn er meer die hun kennissen willen begraven? zoals jullie dat ook willen doen.

Kychte wend zich naar Yves en zegt zacht tegen hem: zorg voor 3 konijnen en wat gevolgelte, en geef die aan deze heren en dame.

de gele bloedoorlopen ogen van de outlanders openen iets wijder. "Ah uw wijsshjeids is ondoorgrondelijkss meneer kythsszz, Ja er zijn er velenssh meneer" zegt de vrouw

Na een paar tellen komt Yves terug met 2 konijnen en een gevogelte.
Kychte pakt het vlees aan, en geeft deze aan de beste mensen die hun Kennis staan op te vissen. "Neem dit aan, zeer voedzaam en goed voor een zuiver geweten"

Als de mensen het eten aanpakken, wijst Kychte naar de Noordelijke Outpost.
"Als u in mijn aangewezen richting blijft lopen, komt u uit bij een Outpost van Muertach, hier kunt u onderdak en voedsel krijgen"

"Er zal in de toekomst een grotere outpost gebouwd worden waar u terecht kunt"

Nog wijzend naar de Noordelijke outpost.

De outlanders lijken verbaast over de vriendelijkheid waar mee ze door de stadsman worden gevraagd zich te verplaatsen. Even kijken de drie man naar de vrouw die het eten gretig in ontvangst neemt..

Ze grijpt naar het eten en zet ze het op een lopen richting het noorden. Sissend, gillend en springend rennen de outlanders voorbij de noordelijke outpost dieper het moeras in.

Naeen lange wandeling van zijn huis naar de krater, pakt Kychte zijn stoel erbij en zet deze neer, om gemakkelijk de krater te over zien.

In zijn gedachten maakt hij aantekeningen van wat hij ziet en vergelijkt hij dat met wat hij weet, en geleerd heeft op de Vortex.

Met zijn laatste confrontatie met een necromanties beeldje in een oude ruïne op de wereld Borroheim.

Na een lange tijd te hebben geobserveerd zucht Kychte een keer diep en staat op vanuit zijn stoel. hij klapt zijn stoel in en neemt deze onder zijn arm mee. hij mompelt wat in zich zelf en loopt richting het Noord-westen, in gedachten verzonken loopt hij doelloos voor zich uit.