De Home-stead

**een maand voor de najaarsmoots**

Ver in het zuiden van Muertach, in de wilde regio die de bijnaam 'de diepten' draagt, op een tamelijk droge plek omringt door moeras, de droge plek groot genoeg om een klein dorpje te vestigen, staat nu een steiger aan het water met een hut eraan gebouwd, de hut groot genoeg om een klein huis genoemd te worden, riet als daken, hout als muren, gebouwd op het land, en direct aan de steiger vast. Een grote rotsmuur torend erbovenuit, het centrum van het eiland is hoog boven de hut, een natuurlijk plateau, geschikt als bouwplek, ongerept, wild, en in de schaduw van haar eigen zijn terwijl de dageraad langzaam omhoog kruipt aan de horizon.

Daar hoog boven het moeras, omringt door wildernis, met beneden hem zijn eerst gebouwde woning, zit Rafaël met een serieuze blik in zijn ogen te staren naar de ophoogklimmende zon. Wanneer het eerste directe licht hem in de ogen straalt, dekt hij snel met zijn hand zijn zicht af, het felle licht teveel voor hem. Naast hem liggen zijn wapens, een klein kampvuurtje dat al even uit is gegaan en een grote fles die voorheen duidelijk wijn heeft bevat. Hij staat langzaam, wankelend op, de dagen geteld hebbende, deze ochtend zal hij terugreizen naar muertach-stad, een reis die hem vele weken zal nemen, om vanaf daar af te reizen naar de vortex, waar hij zal staan voor zijn factie. Dan keert hij zijn zicht toch naar de zon, de pijn van zijn kater aanvarend en staart hij met zijn ogen zo open als hij kan, in het felle licht, zijn ogen in spleetjes. Dan raapt hij zijn spullen bij elkaar, En begint voorzichtig aan terug de daling naar zijn hut, zijn gedeelde hut, om spoedig zijn reis terug naar de vortex te beginnen.

Zijn metgezel, Serra, was een week voor nu al vertrokken, ze had zaken voor haar eigen factie, zaken die niet die van hem waren.

Het bootje lag al klaar aan de steiger, met alle middelen die hij nodig had voor zijn lange reis, Wankelend van de pijn in zijn hoofd, tandenknarsend om door te gaan neemt hij plaats in zijn houten vaartuig, en duwt zich met zijn voet van de kade af. Zijn reis beginnend, zingend. "Home is behind... the vortex ahead..."

Vanuit de mist die over het meer valt, komt er een zwak licht aan. een klein bootje dat geroeid wordt door een man en aan de boeg staat Kychte.

Bij het aanmeren stapt Kychte af en bind een touw aan de kade vast. knikt naar de man in de boot en die steekt uit zijn zak een pijp op.

Kychte loopt naar het huisje dat aan de steiger vast staat. hij kijkt naar binnen en klopt op de deur in de hoop dat iemand open doet.

Vanuit de hut schijnt ineens een licht van een kaars, Dan kijkt er een set ogen door een raampje naar buiten. Dan gaat de deur open met Rafaël in de deur opening, die een gezicht draagt van iemand die net wakker is geworden.

"Kychte."

Rafaël's toon geen verbazing, noch frustratie, slechts alsof hij een feit constateerd.

Kychte glimlacht bij het zien van Rafaël
"Goedendag Rafaël, lekker geslapen? Ik kwam je even bezoeken, om te kijken hoe t met je is na het bezoek aan de Vortex en om te kijken hoe het met dit gebied gaat"

Kychte maakt een stap richting de deur, en stap als waar bijna naar binnen

"Well, don't let me stop you. Tea?"

Rafaël loopt al richting de ketel.

Kychte stapt naar binnen en omarmt de warmte
"Een heet kop thee klinkt erg lekker, zeker met dit onvoorspelbaar regenachtig weer"

Kychte pakt een stoel enngaat bij de openhaard zitten, die wellicht door een blok hout weer opgestookt moet worden

"Mooie omgeving heb je uitgekozen Rafaël, helaas ben je nog alleen, ik dacht dat ik op de Vortex meer van Home stead had gezien?"

Rafaël staart naar de ketel die hij in zijn handen heeft.

"Eén in factie ent, die nog even op een andere wereld is nu. Eén in de tempel van Solar hier op muertach, en één in wyvern en momenteel in dezelfde hut als jezelf"

Dan keert Rafaël zich naar Kychte toe en gaat naast hem staan terwijl hij de ketel boven het vuur hangt terijl hij met zijn andere hand een houtblok toevoegt en het vuur wat port met een pook.

"De rest is nog niet terecht, de hoop is dat ze snel gevonden worden en veilig zijn. Het is mijn verantwoordelijkheid."

Dan neem Rafaël plaats in een stoel bij het vuur.

"Maar ik gok dat je hier niet gekomen bent om te praten over slechts wat er nog ontbreekt."

Kychte kijkt op naar Rafaël
"Dt zijn er al meer dan in den beginnen, er zullen er snel meer volgen"

Hij kijkt in het aanwakkerende vuur en zucht een keer zachtjes

"Small talk, altijd gezellig en soms nog informatiever dan hele conversaties. Maar zoals je zei, daar ben ik niet voor, je zoekt wat en ik wil je daarbij zo goed mogelijk helpen als ik kan"

Kychte draait zich naar Rfaël toe zodra hij is gaan zitten

Rafaël's blik is serieus wanneer Kychte spreekt over dat hij 'iets zoekt'.

"Ik zoek een aantal dingen, maar ik weet van je Kychte, dat je je specialiseerd in een aantal dingen, en dus is uw opmerking over mijn zoektocht gericht op een bepaald front. Maar ik ben benieuwd welk specifiek iets U nu denkt dat ik zoek."

Een milde glimlach vormt zich op Rafaël's gezicht, het duidelijk makend dat hij van deze situatie geniet, maar de houding is oprecht en geen kwade intenties, er toont zich ook een bepaalde trots die Rafaël als het ware meer recht op lijkt te laten zitten.

Kychte gaat relaxt in zijn stoel zitten en glimlacht bij het zien van de interesse van Rafaël

"U zoekt iets en ik ben hier om informatie te verschaffen, u vraagt en ik biedt, een samenloop, een uitwusseling van iedeeën en gedachtes"

Met hand gebaren verteld Kychte zijn verhaal

"U wilt anderen beschermen en goed doen, neutraliteit is mijn uitgangspunt, als u mij begrijpt?"

"He grotere goed in plaats van het eenzijdige stijl goed die leidt tot oplossingen die maar half werken?"

Rafaël vormt een pyramide met zijn handen.

Kychte vouwt een hand over de handen van Rafaël die een piramide maken

"Meer een overkoepelende neutraliteit, geen zwart\wit, geen goed\slecht, geen Light\Darkness"

De blik van Kychte neemt een serieuze wending aan

"Wat als stervelingen weer overzicht gingen creëren tussen de goden en hun volgelingen?"

"U doelt op een vorm van ascension? Een gelijkmakende factor die ons instaat stelt te tonen dat we als stervelingen meer kunnen bereiken met de kracht die we al bezitten?"

Rafaël laat zijn handen zakken en staart nu in het vuur, en dan kijkt hij naar Kychte.

"Ascension is een woord om dat te omschrijven, meer als pure neutraliteit tegenover diegene die daar moeite mee hebben of niet kunnen"

Kychte gaat verder op de punt van zijn stoel zitten

"Een god bijvoorbeeld heeft regels waaraan het moet voldoen en te hebben volgen. Maar soms laat een god wel eens een steek vallen, en dient er wat aangedaan te worden. Deze rol kunnen wij stervelingen ook opvangen, met enige hulp van dien"

Rafaël grinnikt cynisch.

"Dat ze steken laten vallen zit geen twijfel aan."

Zegt hij met een brede maar hartelijke glimlach.

"En als het gaat om neutraliteit en goed doen, dat is ook meer het pad dat ik prefereer. Demonen kunnen net zoveel kwaad doen met hun hebberigheid als engelen kwaad kunnen doen met hun kortzichtigheid."

Kychte glimlacht bij het horen van demonen versus engelen

"Er is meer dan alleen dat, meer dan wij alleen te zien krijgen en willen zien"

Kychte gaat nog verder op het puntje van zijn stoel zitten en wenkt Rafaël dichterbij

"Het gaat over de goden, ik wil dat je met me mee gaat naar mijn oude huis, wil je dat doen?"

"Tis beter dan hier zitten tot de winter komt en onvoorbereid zijn."

Rafaël staat op en pakt een aantal stukken aan warme kledij en zijn reismantel. Hij staart even naar een fles die nog vol is, pakt het op en bekijkt de inhoud, en met moeite laat hij het los en zet het boven op een plank. Hij wikkelt zich in zijn reismantel, vermoeidheid is zichtbaar in zijn elfse gedaante, en dan recht hij zijn rug en lijkt het verdwenen.

"Ik ben benieuwd wat u te tonen heeft."

En loopt dan richting de deur en opent deze.

Kychte wijst naar de boot waar hij is mee gekomen

"Laten we gaan Rafaël, laat onze overtocht in rust en vrede mogen verlopen"

De boot tocht loopt voorspoedig en Rafaël en Kychte verdwijnen in de mist

**Maanden later, Winter**

De Home-stead, ooit bedoelt als een kleine nederzetting voor de verloren elven van Home.

De eerste hut was opgebouwd dichtbij het ondoorzichtige water van het moeras. Nu staan er verscheidene kleine huizen die op de lagere delen van het grote rotsachtige plateau dat over het moeras uitkijkt.

Waar nog geen huizen staan, staan frames, funderingen, en tenten, met werkers, middelen, bezig aan het bouwen van een grotere nederzetting dan het originele idee. Aan de top van het rotsplateau, staat het begin van een klein kasteel, dit gebouw word met minder man aan gewerkt dan de rest van de nederzetting. Prioriteit ligt bij hen die hier gaan wonen, zij die deze omgeving gaan helpen leefbaarder te maken.

Aan de rand van het plateau dat ooit vol struiken en ander onkruid zat, wildgroei en stenen. Nu een mooie schone, stenen vlakte dat uitkijkt over de nu bevroren moerassen van muertach. Daar staat een gedaante gekleed in een zwarte mantel, een punt oor aan een kant van zijn hoofd en een gehavende oor aan het andere. Rafaël kijkt naar hoe zijn ideaal voor een nog leefbaarder muertach met hem gedeelt word. Hij was verwelkomt op deze wereld, en nu helpt hij om het thuis van zo velen nog leefbaarder te maken. Zo staart hij naar de ondergaande zon, en mompelt hij bij het vallen van de nacht. Een vuurtje naast hem kookt een stoofpot voor de werkers die hem helpen bij de bouw aan deze mooie plaats. Hier en daar word gefluit, gezongen, gefeest, De diensten van velen zit erop, en de nachtwacht doet de rondes.

**een tijd later, vroege lente**

Het ijs om de bouw van het dorp onder de naam home-stead is langzaam aan het wegsmelten, de boten die tijdens de winter op het droge lagen, worden weer onder hun zeilen vandaan gehaald. De paard en wagens waren weken geleden al terug gegaan naar muertach-stad. Er hangt een mist on de rotsplateau heen, de mist van het moeras en de komende lente. Boven op het plateau waar de constructie van het houten kasteel, een veredeld fort nog bezig is. Worden nu op vlaggenstokken banieren opgehangen met symbolen van een draak erop, ook de lokale wachters dragen nu wapenkledij met hetzelfde symbool erop. De contructie van het dorp en het houten kasteel gaan door, vertraagd door de opnieuw moeilijk begaanbare waterwegen, maar ze zetten voort, de constructie is nu halverwege, maar het zal spoedig genoeg voltooien.

Vanuit de mist komt een bootje tevoorschijn, het bootje nadert de steigers waar het hutje van Rafael zich bevind, De figuur die als enige het bootje roeit stapt uit en met snelle stappen, snel om zich heen kijkend, opent hij de deur en kijkt nog even snel naar buiten voor hij de deur sluit. De heer van het 'huis' is weer thuis.

**na moots 1**
Een maand of twee na dat de Elf Rafaël vertrokken was. Komt er een klein bootje weer naar de steigers, de elf stapt uit het bootje zijn houding kalm, een milde glimlach verschijn op zijn gezicht terwijl hij begroet word door een van de lokale wachters die het symbool van een draak draagt op zijn wapenkledij.

Onder begeleiding van de wachter loopt hij naar de top van de rots en bekijkt de progressie die gemaakt is met zijn kasteel, of zoals hij het zou benoemen, de gefortificeerde villa, het centrale gebouw is merendeels al af, met de muur eromheen nog in aanbouw en de woning opzich al voltooid, hij stapt het gebouw binnen en bekijkt de zaal, waar zoals hij wilde een houte zetel is geplaatst, die verdacht veel wegheeft van een troon. Zijn glimlach word breder, hij bedankt de wachter en neemt plaats op zijn stoel, de wachter vervolgd door hem een rapport te geven van de situatie in zijn afwezigheid en raakt hierover in een extreem lange preek, die Rafaël aan het gapen brengt en de man zegt dat hij wil weten hoe de provisies van het dorp in opbouw en dergelijke zijn, en hoe ver het project van voltooiing is, benadrukkend dat het volk van muertach ook hun plaats moet kunnen krijgen binnen het eerstvolgende jaar.

Zo gaat het heen en weer van zaken en statusrapporten door, en kijkt Rafaël naar de deuren van zijn nieuwe troonzaal, die niet groter is dan een edele eetkamer, de zon begint al te vallen terwijl Rafaël met zijn hoofd op zijn hand onderuit in de troon zit. verveling heel duidelijk zichtbaar in zijn ogen.

Wanneer de zon onder is en de maan zich weer vertoond aan de hemel zegt hij tegen de wachter dat hij een brief verstuurd wil hebben en wuift de man dan weg om een raaf voor hem te regelen. Rafaël staart nu bij een van ramen naar buiten naar de maan kijkend, zijn blik nu serieus en fronzend keert hij zich om wanneer de wachter hem de raaf komt brengen. Rafaël neemt dan een klein stuk perkament en krabbelt er wat op, bind het aan het pootje van de raaf, fluistert het in de oren en laat het dan door het zojuist geopende raam los.

De mist over het moeras neemt mild toe terwijl Rafaël aan zijn maaltijd begint van een soep, die hem nogal teleur lijkt te stellen.

Tijdens de maaltijd neemt de wachter weer plaats en gaat verder over de zaken die hij gemist heeft, Rafaël hoort hem al voor een deel niet meer, verzonken in gedachten.

Zo gaat dit door tot laat in de nacht waarna Raf weer de wachter wegwuift en op zijn troon in slaap valt.

Vanuit de richting van het Portaal, komt Kychte aangelopen naar het dorp Home-stead. Hij loopt stevig door en mompelt in zichzelf, zijn gezicht is moeilijk te zien.

Door het dorp loopt hij soms mensen voorbij, af en toe groet hij iemand.
Kychte staat even stil in het midden van Home stead en wandelt wat rond.

Verspreid over het dorp staan banieren en vlaggen, met een drakenschedel erop als symbool. Hier en daar lopen wachters met hetzelfde symbool op hun kledij.

Er is een groot gebouw opgezet waar men samenkomt om te eten, te zingen, en van andere vormen van genot te genieten. Een inn, zou je het kunnen noemen, binnen word er luidkeels gezongen.

Er is de verder je het dorp inloopt, richting de rots waarop de kasteel, gefortificeerde woning van Rafaël staat die veel wegheeft van een veredelde medezaal, een mededelingenbord neergezet met aankondigingen, waaronder een proclamatie die nadat mensen het gelezen hebben snel doorlopen. Bovenaan bij het kasteel, staan er steeds vaker uit hout gekerfde draken beelden, en vanaf beneden kan men een brul horen vanuit het kasteel zelf. En niet lang daarna word er een man in de kledij van de Solarieten door twee wachter naar buiten gesmeten, de luxueuze tuin van het kasteel in, dan stapt Rafaël tussen de twee wachters door naar buiten en loopt cirkeltjes om de priester heen, pratend, mompelend, in sommige willekeurige uitbarstingen schreeuwend, naar de man die op zijn knieën omhoog kijkt naar de woedende grijsdragende elf, die stevig heen en weer past.

De dorpelingen lopen snel richting hun huizen of gaan verder aan het werk, en de herberg word voller. Terwijl het kabaal bovenaan de rotsformatie voortgaat.

Kychte loopt rustig naar het mededelingenbord en leest even kort wat er allemaal gemeld staat. Dan loopt hij verder de tuinen in en blijft op korte afstand kijken wat er voor zijn ogen afspeelt.

vol verbazing staat Kychte het schouwspel te aan schouwen, met een serieuze blik in zijn ogen kijkt hij toe.