Solar tempel

Op een kleine afstand van de wachtpost en de stad is er een vallei waar de zon altijd lijkt te schijnen. Bloemen groeien op het gras en vlinders fladderen door de bomen. Hier staat de tempel van Solar op heilige grond.
Bewoners van Muertagh kunnen altijd binnenlopen en rust zoeken bij het altaar, samen eten of gewoon praten met anderen. Bijna altijd zal er wel een priester binnen staan en met een beetje geluk tref je Meester Sophia.

Boven de openstaande deur staat een bord met een zon en de tekst:
"Wees welkom. Levenskracht, Strijdlust, Dag en de Zon"

Sophia zit binnen brieven te schrijven als ze buiten voetstappen hoort door de nu nog vrij wilde beplanting. Vanuit het raam van het nu nog heel simpele voorlopige gebouwtje ziet ze een man met een witte mantel naar de tempel kijken en zijn hoofd zien schudden. Dan ziet ze hem rondjes lopen.

Ze tikt de inkt van haar pen en klopt haar rok recht. Ze laat haar blik glijden over de nu nog simpele inrichting: het wit-stenen altaartje dat ze ook in de stad had, de bekende gele banieren met Solar's zon, een grote lantaarn met geel glas aan de dakbalk. In een nis brandt een klein maar warm vuurtje in een vuurschaal waar water opgewarmd wordt. Aan een haak in de muur hangt haar reismantel voor als ze straks weer naar de stad terugreist zolang de tempel nog in aanbouw is. Het zonlicht schijnt helder naar binnen.

Sophia loopt dan naar de deur en opent de deur zachtjes, maar niet alsof ze het stiekem doet. Met een warme maar heldere stem roept ze "Wandelaar, kan ik je wat aanbieden? De volgende stop is ver weg en aan de lucht te zien gaat het zo regenen." alvorens een uitnodigend gebaar naar binnen te maken. Op hetzelfde moment vallen de eerste druppels uit de lucht die schitteren in het zonlicht van de vallei.

Sophia glimlacht
"Natuurlijk bent u welkom! Het zou tegen onze geloofsidealen ingaan om een reiziger buiten te laten staan, zeker in dit weer. Iedere nieuwe kennis kan een nieuwe vriend zijn! Bovendien hou ik niet van ongastvrijheid. Mede heb ik hier niet liggen, maar er staat theewater op en er ligt brood en verse kaas op tafel. Als u daar genoegen mee neemt kunt u zo lang rusten als u wilt. Mijn naam is Sophia trouwens, hoe mag ik u noemen?"

Sophia duwt de deur helemaal open en wacht tot de reiziger aanstalten maakt naar binnen te lopen. Ondertussen breken de wolken en stort de regen naar beneden. Een regenboog lijkt te zweven boven het moeras van de Zonnevallei terwijl het water in straaltjes van het nieuwgebouwde houten dak loopt. Binnen is het warm, vredig en ondanks dat Sophia de enige aanwezige was hangt er een gemoedelijke sfeer.

Sophia schenkt thee in en geeft een brood en een stuk kaas aan aan de reiziger. Het brood is vers en in de kaas lijken kruiden te zitten. Als je zou proeven zou het  een mix tussen knoflook en peterselie lijken.
Dan gaat Sophia zitten op de stoel met haar rug naar de muur en haar gezicht naar haar gast. Ze is nieuwsgierig naar waarom de vreemdeling zijn naam niet noemt maar vraagt niet door. Subtiel bestudeert ze de staf van de bezoeker en neemt ze de bezoeker op.

Als de bezoeker een vraagt stelt antwoordt ze
"Voor de gemiddelde sterveling zeker! Ik probeer er elke bijeenkomst te zijn, maar ik kom nog niet zo heel erg lang. Ook hier op Muertach woon ik pas recent. De Vortex is het centrum van alles en dus een erg goede plek om dat alles te zien en voelen. Het is altijd wel... interessant."
Dan glimlacht ze en kijkt haar gast uitdagend maar vriendelijk aan "Maar,hoe weet u dat ik naar de Vortex ga? Heeft u over mij gehoord?"

Sophia lacht meewarig en merkt weer op dat de man haar vragen negeert.
"Ja, u heeft gelijk. Maar gelukkig verzamelt zich er ook een hoop goeds. Dit zegt niet dat we al het kwade moeten vergeten, maar als je alles dat voor een deel verrot was zou weggooien dan zou er weinig meer overblijven. Dit geldt overigens niet voor voedsel, dat is hartstikke vers." knipoogt Sophia naar de kaas en het brood.
"Het licht is juist het meeste nodig op de duisterste plekken. En het heeft er ook meteen het grootste effect. Daar waar zwart het dichts samentrekt zijn sommigen vergeten hoe het licht er uit ziet. Juist dan een kaarsje aansteken, of wat ambitieuzer: een zon, zal mensen hun gezicht laten draaien, elkaar aankijken en zich samen inzetten voor meer licht. Maar daarvoor moet er wel vertrouwen zijn dat het geen verloren zaak is, er moet hoop zijn. Hoop doet leven. Maar inderdaad; er is nog veel werk te doen op de Vortex. En dat is de reden dat ik er voorlopig nog wel te zien zal zijn. Ik geloof vast dat we het beter kunnen maken."

Sophia rijkt haar hand naar een geel boekje dat op de hoek van de ruw-geschuurde tafel ligt en pakt het.
"Solar, simpel gezegd, staat inderdaad voor de strijd tegen het kwaad, voor het goede. In verschillende vormen die we opdelen in vier pilaren die je misschien al hebt zien staan daar:
Sophia wijst naar een kunstig beschilderd houten paneel waar vier woorden op staan 'Levenskracht, Strijdlust, Dag' en 'Zon'. Onder 'levenskracht' zie je een gezin met een kind een zonnebloem water geven, onder 'strijdlust' een strijder met een schild die lacht, onder 'dag' een vrouw met een lantaarn en onder 'zon' een groep vrienden die samen een banier dragen.
"Je schijnt al wat van Solar te weten, weet je ook waar die voor staan?" poogt ze weer "En anders kan je vast een eind komen met een goede gok.".

Sophia glimlacht terug naar de man maar haar blik veranderd tijdens zijn verhaal naar ernstig maar strijdvaardig.
"Solar? Hij is de God van het Licht en licht is een makkelijk doelwit in het donker. Het beste wat we kunnen doen is ons omringen met zoveel mogelijk licht. Gelukkig ken ik ook veel goede vrienden, ook van onwaarschijnlijke plekken, en ik hoop er snel meer te maken.

Ik zal geen moment ontkennen dat we het niet zwaar gehad hebben. De aanslag op Solar op de laatste Summoning, de aanvallen op zijn gelovigen die sindsdien hebben voorgevallen, de vreemde verhalen die ten ronde doen...
Bijvoorbeeld de boodschap van een Servitar van Raven dat Solar zijn troon kwijt zou zijn. Onwaar, natuurlijk. Achteraf bleek het niet de enige leugen te zijn in die profetie. Hij zei ook dat goden en hun Servitars contact met de stervelingen zouden verbreken... ik heb nog nooit zoveel Servitars zien rondlopen als die middag! En nu weer een heel ongelukkig verwoordde uitnodiging voor een bijeenkomst op Tlacah... het is geen toeval.

Al dit lijkt in dezelfde lijn te liggen met de dood van de Barmhartige, het verdwijnen van de Onbekende en nu... Ik denk dat je het naar Lillith en haar aanhangers verwijst? Ik ken Lillith en haar achtergrond niet goed maar van wat ik gehoord heb schijnt ze in de laatste jaren veranderd te zijn, gecorrumpeerd, in zekere zin.  

Al met al is het een sombere zaak. Duisternis wint snel gebied en heeft al veel te veel gewonnen. Solar is een logische volgende stap in hun strijd en het was ze bijna gelukt. Het is cruciaal, niet alleen voor ons maar voor iedereen op de Vortex, dat Solar niet valt. Hij is een van de laatste sterke vestingen van goedheid die nog staat. En daar zullen wij voor vechten, of het nu leugens tegenspreken is of met een zwaard... Hoewel ik moet toegeven dat we niet bepaald legers hebben staan. Daar missen we Lillith. Maar, ik heb een plan en daarmee goede hoop!

"Onze voorkeur" zegt u, mag ik u vragen wie "ons" is?"

Sophia wil de man bedanken voor zijn raad maar voordat ze dat kan doen is de man al naar buiten gelopen, de zon in.

"Dankuwel voor uw raad! Ik hoop u nog eens te zien, u bent altijd welkom!" roept ze hem nog na maar hij lijkt het al niet meer te horen over zijn gefluit.
Dan kijkt Sophia naar de duif, een mooi maar lichtelijk verfomfaaid beestje. Zorgvuldig aait ze een veer goed en geeft het beestje water en wat broodkruimels. "Nou, dat was een bijzondere bezoeker." zegt ze tegen hem.

Dan kijkt ze naar de hemel en ziet dat de zon onder begint te gaan. Ze loopt naar het altaar en steekt daar de lantaarns aan.
"Moge Uw licht ons leiden in duisternis, Uw warmte ons beschermen. De nacht is donker en vol angsten, maar zolang u schijnt zal er altijd licht te vinden zijn."
prevelt ze voordat ze haar mantel pakt en richting de Noordelijke wachtpost loopt om daar met een wagen richting de stad te rijden voor het avondgebed.

Malsar heeft een tijd in de stad rondgedwaald, een beetje de belangrijke plekjes leren ken van de stad,voor als dat ooit nog van pas mag komen. Sophia heeft hij echter niet kunnen vinden in de stad zelf. Het kwam nog in hem op dat, wellicht, zij nog niet terug was gekeerd van de viering der elementen. Het werd hem echter al snel medegedeeld dat de meesteres voor Solar vaak in de tempel van Solar te vinden is. Als ze dan muertach is, dan zal ze wel daar zijn.

Met een zucht vertrekt hij uit de stad en vertrekt richting de tempel. Als hij de tempelgronden nadert, stopt hij voor een moment. Een lichte glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij het gras en de vlinders bekijkt. Hij besluit echter netjes het pad dat naar de tempel leidt te volgen.

Malsar klopt een aantal keer op de deur, maar stapt vrijwel direct na het kloppen binnen. Vervolgens kijkt hij rond..

Sophia zit aan een tafel in een boek te schrijven als ze iemand beneden hoort kloppen. Het is al laat en ze vraagt zich af wie er op dit uur nog zo ver buiten de stad komt. Sophia legt haar pen neer en loopt haar kamer uit om de bezoeker te verwelkomen en de deur open te doen. Als ze ziet dat de bezoeker binnenkomt knijpt ze met haar ogen om te zien wie de donkere vreemdeling is. "Hallo?" zegt ze en het galmt door de nu lege tempel. In de zaal van hout en wit steen zijn in sommige hoekjes al schilderingen en van balustrade hangen gele banieren met een gouden zon. Beneden midden in de tempel brandt er een felle lantaarn en als Malsar in de buurt komt herkent Sophia hem in het licht.

Vanaf de balustrade stamelt ze "Ma.. Malsar?" Ze kijkt stomverbaasd maar herstelt zich snel. "We.. Welkom. Ik had je hier niet verwacht. Kan ik je iets aanbieden?... Als je wilt kan je boven komen, daar is het warmer."

Malsar kijkt omhoog en wacht even voordat hij wat zegt. '' Wat heb je het toch,.. kleurrijk.. ingericht. Heel verrassend. Ja lekker, heb je thee?'' Hij glimlacht en komt naar boven.''Je lijkt zo verbaasd Sophia, je hebt me tenslotte uitgenodigd afgelopen bijeenkomst. En.. Je kent me, ik ben niet zo van het wachten.'' Eenmaal hij tegenover Sophia staat kijkt Malsar weer in het rond, hij probeert de plek op te slaan in zijn geheugen. '' Voel je je niet onveilig zo ver van de stad?''

De kleren die hij draagt zijn hetzelfde als op de viering der elementen, alleen de simpele dolk die hij nu bij zich heeft ontbrak toen. In zijn gezicht lijkt hij echter wel wat vermoeider dan op de Viering, wellicht van de lange reis, maar misschien ook niet.

''Sorry dat ik zo laat aan kom trouwens, ik kom toch niet ongelegen hé?''

Sophia wijst naar een houten deur waarachter aan trap naar de verdieping hoger zit en zegt "Nee, Solar waakt direct over deze vallei, het is heilige grond en een van de vredigste plekken op Muertach. De weg er heen wordt elke dag door veel mensen afgelegd en wordt goed beveiligd, pas na de wachtpost wordt het gevaarlijk. Lisas garandeert de veiligheid van Muertach goed." "Als je daar heengaat kom je boven"

Als Malsar bovenkomt bestudeert ze hem en ziet zijn dolk. Als Malsar bijna bij haar is loopt ze snel door naar haar kamer en opent daar de deur. Voordat Malsar binnen is pakt ze een mesje van een fruitschaal en schuift die vlug in haar mouw. Daarna loopt ze direct door naar het vuur waar ze een ketel warm water pakt en die met twee kopjes en theebladeren op tafel zet.
"Ik had je niet verwacht, maar ik heb altijd warm water voor als er bezoekers komen. Iedereen die iets zoekt is altijd welkom om het proberen hier te vinden. Ook jij. Ik was voorlopig toch nog niet naar bed." legt ze uit als ze een bak met verse appelkoekjes op tafel zet. Ze werpt een terloopse blik naar haar reflectie in het raam en concludeert dat ze er acceptabel uitziet: haar haar snel ingevlochten en in een simpele gele werktuniek maar wel netjes. "Ga zitten, warm op." zegt ze tegen haar gast.

Als Malsar om zich heen zou kijken ziet hij een simpele niet grote maar ook niet kleine gewitte kamer met een houten frame en vloer. Er brandt een warm vuur in een haard en daar om heen liggen grote kussens en twee grote stoelen. Bij het raam staat een bureau met stapels boeken en papier. Aan de andere kant van de kamer tussen het vuur en de muur in staat de tafel waar nu de thee op staat met vijf stoelen. In het midden van de tafel staat net als op een paar andere plekken in de kamer een vaas met lentebloemen. Aan de muur hangt de banier van Solar en er is nog een deur die naar de slaapvertrekken zou leiden.

Sophia slaat resoluut wat boeken dicht en bergt wat papieren op in een la voordat ze ook gaat zitten. "Wat leuk dat je langskomt. Dus, de meeste mensen die hier komen zoeken iets, wat hoop jij hier te vinden?"

Zonder al te veel te letten op Sophia haar uitleg over de vallei gaat Malsar aan de tafel zitten. In stilte gaat hij zitten en observeert hij haar, terwijl ze alles netjes opbergt en opruimt. Zelfs als ze is gaan zitten blijft hij een moment stil. Hij trekt zijn handschoenen uit en legt deze op de tafel waarna hij in ze handen wrijft. Een glimlach valt over zijn gezicht als ze -ook hem- welkom heet.

" Jij hebt me uitgenodigd.."

Malsar wacht tot zijn thee ingeschonken is, niet de intentie hebbende om dat zelf te doen. Wel neemt hij, na er even overna gedacht te hebben, een appelkoekje. " Netjes ingericht hier hoor. Hoe is die viering der elementen je bevallen? Was je gesprek met Slang in de late avond nog verlichtend?"

Malsar wrijft even in zijn ogen, maar daarna staart hij direct in Sophia haar ogen voordat hij lacht. "Ik denk dat ik gekomen ben omdat jij me uitgenodigd hebt. Misschien om ons gesprek voort te zetten,of om over koetjes en kalfjes te praten. Wat jij wil.. al wil ik natuurlijk wel dé meesteres van solar wat beter leren kennen. "

"Inderdaad. Dat klopt." zegt Sophia, half alsof ze er spijt van heeft. "Ik had alleen niet gedacht dat je ook daadwerkelijk zou komen. Ik twijfelde er niet aan of je had een duizendtal betere dingen te doen dan toeristje spelen op Muertach. Hoe bevalt het je tot nu toe? Van het lekkere weer genoten?"

Nadat de theebladeren getrokken hebben geeft Sophia Malsar zijn kop aan "Het is een theesoort uniek aan Muertach. Misschien moet je er even aan wennen..". Als Malsar zou proeven smaakt de thee naar een mix tussen kaneel en peper. "Ik weet niet of je van zoet houdt, maar ik heb honing mocht je dat willen."

"Mijn gesprek met Slang is iets tussen mij en Slang. Ik zou nooit zijn privacy willen schenden na zo'n 'persoonlijk' gesprek'." zegt Sophia met een sarcastische ondertoon. "We hebben elkaar goed leren kennen. Facinerend. Hoe weet je overigens van ons gesprek? Zo spraakmakend kan het toch niet geweest zijn."

Ze neemt een klein slokje thee en kijkt goedkeurend hoe Malsar een appelkoekje pakt. "Ons gesprek... welk gesprek doel je op? En je doet me te veel eer aan, lieve Malsar, het valt reuze mee hoe interessant ik ben. Volgens mij heb jij een veel fascinerender verhaal." zegt ze met een scheve, uitdagende glimlach.

"Ik probeer naast mijn leven op de Vortex het vrij rustig te houden eigenlijk. Dus een duizendtal is misschien iets overdreven. Deze wereld,  Muertach, boeit me eigenlijk niet zoveel, Sophia. Ik zou er waarschijnlijk nooit van gehoord hebben als ik jou niet zou hebben leren kennen. "
Malsar neemt een slok van zijn thee en zijn gezicht vertrekt, een lichte kuch terwijl zijn ogen even samenknijpen. Voor een moment lijkt hij er iets over te zeggen, maar hij besluit het toch niet te doen.

"Ja gelukkig is Slang zo van de privacy, hij zal het vast op prijs stellen dat je zo.. puur bent. Ik heb een ander beeld van Slang dan jij. Een ongelukkig mannetje is het eigenlijk, tenminste dat was zo een jaar geleden, misschien voor jouw tijd. Maar goed dat is een verhaal voor wellicht een andere keer. "

"Ja, Sophia ik ben gewoon heel nieuwsgierig,  zeker wat jou betreft. Ik wil álles van jou weten. Daarnaast vertelde je het me zelf vlak voor ik vertrok naar de Vortex. Maar nu we het toch over jou hebben. Misschien moet je even je diepste geheimen en verlangens delen."

Malsar lacht even, terwijl hij de sfeer probeert te verbeteren. Maar zelfs in die poging blijft hij calculerend naar Sophia kijken.

Malsar neemt nog een slok thee om vervolgens de smaak weg te krijgen met een koekje.

"Mijn verhaal is niet heel fascinerend, ik ben niet zo snel meester geworden, of zo bekend geworden. Geloof je in het lot? ... als jij er niet was geweest, dan had solar niet meer geweest. En zie nu hier.. Intrigerend. En nu denk je vast, na alles dat er gebeurd is dat het persoonlijk  is. Maar, voor mij is dat het niet. Het is een kwestie van verandering."

Hij laat zijn woorden even bezinken alvorens hij verder spreekt. " Maar voor andere heb jij het wel persoonlijk heel lastig gemaakt."

Sophia kijkt geamuseerd hoe Malsar de thee drinkt en zijn ogen samenknijpt "Sterk he? Ze stoken ook sterke drank met deze kruiden." Zelf neemt ze nog een slok en glimlacht "Ik had ook groene thee, maar ik dacht dat je wel wat lokale cultuur zou waarderen."

Ze vervolgt "Slang heeft vast veel in zijn leven meegemaakt om zo geworden te zijn. Niemand wordt geboren met zo'n... grauwe visie op de wereld. Hoewel die bij hem genuanceerder is dan hij meestal laat doorschijnen. Hij gaf zelfs aan de Solar idealen voor een groot deel te delen. Ik zou hem nog niet opgeven."

"En mijn diepste verlangens delen? Maar Malsar, waarom zou ik dat van alle mensen met jou delen?" Sophia glimlacht warm terug.

"Is het je dan toch allemaal om mijn functie te doen, Malsar? Dat valt me dan weer van je tegen. En ik maar denken dat je een warme vriendschap wilde opbouwen!"

Sophia's gezicht wordt serieus als Malsar begint over wat er gebeurt is en ze bestudeert zijn gezicht nauwkeurig om op te maken of er iets van spijt te vinden valt. "Hoezeer jij ook 'onpersoonlijk' mijn vrienden hebt laten martelen en hebt behekst en neergeslagen, hoop ik niet dat je het me kwalijk neemt dat ik het nog steeds erg vind. 'Een kwestie van verandering' noem je het. Ik zie niet in hoe dat op welke manier dan ook de lading van wat je gedaan hebt kan dekken."

Bij de laatste zin trekt Sophia haar wenkbrouw op "En dat terwijl ik zo actief ruzie probeer te vermijden. Wat voor daden staan er volgens jou op mijn strafblad, Malsar? Ik ben erg benieuwd."

Malsar denkt zichtbaar een moment na, op zoek naar de goede woorden. ''Ik heb slang ooit mee mogen maken toen hij, toegesproken werd door zijn meesters. Ik kan je vertellen dat dat geen prettig gezicht was. Je hoeft hem niet op te geven, maar als je hem wilt ''redden'', dan zou ik maar opschieten.''

Het woord redden wordt enigszins sarcastisch uitgesproken, maar toch lijkt het ergens in de verte oprecht.

''Voordat er niets meer te redden is.''

Zonder al te veel meer aandacht te schenken aan de smaak van de thee drinkt Malsar het kopje leeg, om er maar vanaf te zijn. Waarna hij vervolgt met een grijns. ''Ach, je moet je vijanden dichterbij houden dan je vrienden toch? En we zijn niet bepaald vrienden. Dus.. Houdt me dichtbij. Het gaat zeker om jouw functie Sophia, anders was jij weer één van honderden gezichten. ''

Hij lijkt wat meer opgewekter nu er gesproken wordt over wat interessantere onderwerpen. ''Maar nu! Nu speel jij mee met de grote jongens! En heb jij niet de blikken op jezelf weten te vestigen? Iedereen wacht en kijkt, hoe het lot van het multiversum wordt bepaald door ons op de Vortex. Ik vraag me af of je enig idee hebt waarin je beland bent.  
Wellicht dat we in een andere tijd, op een andere plaats écht vrienden zouden zijn geweest. Maar er zijn maar weinig zaken bestand tegen de Vortex. Zelfs de grootste onsterfelijken, zijn daar gevallen om in de vergetelheid terecht te komen.''

Malsar's blik verraad geen blijk van spijt, eerder een soort oprechtheid. Alsof hij niet ziet dat dat wat er gebeurd is, slecht is. ''Ik, snap, dat het moeilijk voor je was. Maar gedane zaken nemen geen keer. Wat valt er nog meer over te zeggen? Als je denkt dat ik ruzie aan het zoeken ben, dan heb je het niet begrijpen. Het is geen kinderspel wat er allemaal gebeurt. Er is geen tijd voor luxes zoals ruzie zoeken.''

Malsar valt weer even stil, zonder verder in te gaan op het ''strafblad'' van Sophia.

Bij het verhaal over Slang verraad Sophia's gezicht geen enkele uitdrukking.
Als Malsar begint over vriendschap pakt ze een koekje en houdt hem even in haar hand voordat ze een hap neemt. "Ik zoek geen ruzie, wat de reden is dat je hier zit met thee en koekjes in plaats van buiten met de alligators." zegt ze.

"En jazeker besef ik me wat er op het spel staat. Misschien zelfs nog wel meer dan jij...
Maar ik zie de toekomst niet somber in. Zelfs met tegenslagen. Zie je, het mooie van waar ik in geloof is dat, zelfs al sla je me halfdood, ik glimlachend door zal strijden totdat we overwinnen. Zelfs al verliezen we de troon, wat me onwaarschijnlijk lijkt.. Solar is immer bij verre na" Sophia legt hier nadruk op "niet de zwakste schakel van de negen nu, dan houden we niet op! Ik zie je graag, nou ja graag, naast me, in ieder geval liever dan tegenover me. Zeg eens, hoe zie jij de "stoelendans" verlopen? Ik ben benieuwd naar je analyse."

Sophia biedt Malsar nog een koekje aan "We gaan het er op de Moots met Faisha, Sa'ved en Shakarra over hebben en voor eens en altijd afhandelen. En over die grote jongens, die hebben tot nu toe stuk voor stuk een grotere mond dan ze kunnen waarmaken." Ze glimlacht kort en knikt subtiel in Malsars richting.

Met enige nieuwsgierigheid vraagt Malsar '' Wie is volgens jou nu dan wel de zwakste schakel van de negen?''.

Malsar neemt een knikje het koekje aan, terwijl hij even nadenkt over Sophia's vraag. '' Ik kan niet in de toekomst kijken. Maar het ligt er vooral aan of de Negen Vervloekte Kinderen zullen handelen. Als ze nu al een stem op de creatie hebben lopen, dan zullen ze vast wel meer dienaren hebben. Als we dat even buiten beschouwing laten, dan... Dan blijft het lastig.

Vroeger waren er in het spel der goden nog regels. Servitars en kinderen van de goden konden bijvoorbeeld niet de Vortex betreden. En ik heb het nu niet alleen over het covenant, maar informele regels. Moxia neemt het echter niet zo nauw met de regels, dus worden andere genoodzaakt dat ook niet te doen.

Het lijkt me dus essentieel om regels op te stellen. Anders wordt het één grote Chaos. Zou dat nou niet toevallig zijn met 9 Chaos goden op de loer.

En natuurlijk kunnen ook andere goden meespelen. Maar maak je geen zorgen. Shadrach houdt niet van dansen. Shadrach speelt een andere rol.''

Malsar let zijn verhaal even bezinken voordat hij vervolgt.
''Maar nu we zo filosofisch bezig zijn. Wellicht dat jij je, licht, op zaken kan laten vallen. Hoe en misschien belangrijker waarom is alles gecreëerd door Eru? Wat vind je van de vloek van de Bael, terecht of een gruwelijkheid?  En wat vind je er van dat Bael'sammon er nog wel is, op de loer..wachtend.. ?''

"Ik heb principieel wat tegen moddergooien." zegt Sophia "En de goden waar ik terecht kritiek op heb zijn helaas niet de makkelijkste tegenstanders en zullen niet snel als zwakke schakel kwalificeren."

Sophia maakt een handgebaar dat ergernis uitstraalt.

"Lillith is de weg kwijt maar het dichtste bij een goede god dat vandaag de dag te vinden valt. Nymf, Luna en Alyssa zijn nauwelijks merkbaar, maar dat is ook wel een beetje hun ding. Raven loog op Moots, Bobo blijft een bruut en Mokshia is... nou ja, Mokshia. Voor de anderen is allemaal wat te zeggen maar ook weer niet."

Ze streelt haar ketting van een zon terloops en vervolgt:
"Het is dat jullie die troon niet willen, wat ik overigens totaal niet geloof... De rol die Shadrach pretendeert te hebben als "rechter" boven de goden is totaal ongeloofwaardig. Er zou absolute objectiviteit aan te pas komen en dat heeft Shadrach geenzins. Persoonlijk snap ik niet hoe zijn jurisdictie ooit erkend is."
Sophia kijkt hoe Malsar reageert op deze mening. "Oh, Sorry. Ik heb ooit een half jaar rechten bestudeert en het passeerde mijn gedachten. Het is niet zo dat ik je religie wil disrespecteren. Als dat zo is spijt dat me." zegt Sophia oprecht.

"Je bent ook echt het zonnetje in huis altijd" lacht Sophia om de flauwe woordgrap van Malsar
Ik heb van de meeste van deze vragen simpelweg nog! niet genoeg verstand een goed afgewogen mening te vormen. Ik sluit me aan bij de theorie van de dromer qua Eru wat de wereld een spirituele samenhang van elementaire grondstoffen zou maken. Dat Bael'sammon er nog is is vanzelfsprekend beangstigend maar een realiteit waarop we onze acties moeten afstellen. Onze krachten verzamelen en onze ogen open houden. Maar jij lijkt er meer van te weten dan ik. Van de vloek weet ik niets, vertel! Al die jaren priesteropleiding mis ik toch echt." zegt Sophia op een opgewekte toon.