Solar tempel

''Dat Raven wellicht gelogen heeft doet niets af aan zijn positie. Zijn kennis is niet gratis, en als de raaf je niet mag dan heeft hij geen reden om kennis met jou te delen.''

Malsar lijkt in eerste instantie niet echt te reageren op Sophia haar verhaal, maar toch rolt hij heel even met zijn ogen. Waarna hij, voor nog geen seconde, een grijns op zijn gezicht heeft.

''Ik denk dat het sterfelijke recht niet te vergelijken is met het recht dat is in het rijk der goden. Dus jouw kennis over rechten, hoe groot die ook is, is niet relevant. Daarnaast ben ik hier niet gekomen om jou er van te overtuigen dat wij de troon niet willen. Dat moet je dan maar van me aannemen. Ook hier schiet jouw kennis te kort Sophia. Wellicht als je je wat meer verdiept in Shadrach dat je erachter komt waarom hij Wet is.''

Malsar valt even stil, nadenkt of hij die kennis moet delen met Sophia.

''In het kort dan. Het is te laat om het hele verhaal te houden. Bael'Sammon heeft zijn zuster, of broeder, de Barmhartige vermoord. Eru vond dat niet kunnen en heeft hem Vervloekt. Sommige personen zeggen trouwens dat Eru slechts zijn eigen vloek heeft doorgegeven, maar dat terzijde. De Vloek is dat Bael'Sammon niet kan of mag creëren. Als hij dat toch tracht te doen komen er alleen maar monsters. De Negen  Vervloekte kinderen zijn hier een voorbeeld van. Zij willen dansen op het as van creatie. Het uitspreken van hun namen dood diegene die de woorden uitsprak. Het opschrijven van hun namen, doet het papier ontbranden. Door de Vloek kan, of kon de Bael alleen nog maar vernietigen.

Geen enkele priesteropleiding biedt deze kennis. Dit is gewoon een kwestie van luisteren en kijken op de Vortex.''

Sophia kijkt geërgerd "Ik heb geen kwaad in de zin. Als Raven liegt dan stelt hij zich duidelijk tegenover mijn doelen. Ik betwjfel de macht van geen enkele god maar het geeft duidelijk blij van zijn onbetrouwbaarheid. Velen denken nog dat hij altijd de waarheid spreekt. En dat is gevaarlijk als dat niet zo is."

Sophia grinnikt als ze Malsars ergernis ziet
"Hoe fascinerend is het toch ook... Het is apart om te zien hoe wij allen zo puur in iets geloven... Zouden we in andere omstandigheden dezelfde dingen geloven? Ik denk dat geel je niet had misstaan. Hoe ben je eigenlijk priester van Shadrach geworden, vraag ik me af. Vroeg in een klooster gestopt door je ouders of... een roeping?"

"Als ik het zo hoor lijkt me de straf een tikje contraproductief... Waarom zou je een monster straffen door hem de kracht te geven nog meer monsters te maken? Dit lost niets op maar verergert het probleem zelfs."

''Ja. Raven is ook de god van kennis. Niet die van de waarheid. Al zou je kunnen stellen dat kennis slechts kennis is als het waar is.''

Malsar lacht even en reageert met wat arrogantie. ''Alles staat mij goed Sophia, dat moet jij toch wel weten. Ik weet niet of zwart jouw zou staan, misschien lijk je dan wel heel erg bleek. Maar gelukkig heeft Shadrach geen vaste kleuren, lucht dát even op. Misschien zouden we wel beste vrienden zijn geweest in een ander leven. Geloofsbuddy's. Nee, ik ben zeker niet in een klooster gestopt. Shadrach bestond toen nog niet in zijn huidige vorm. Een roeping is misschien wel goed omgeschreven ja. ''

Malsar schudt zijn hoofd even, terwijl hij nadenkt hoe hij het op een manier kan uitleggen waardoor Sophia het wél snapt. '' Bael'sammon kon al creëren. Ik denk dat de bedoeling die Eru heeft gehad niet was dat zijn kind monsters zou gaan maken.  Eerder dat het kind zou stoppen met creëren. Wellicht was Eru een wat naïve ouder. Maar, naïviteit komt dan ook veel voor op de Vortex.''

"Kennis is naar mijn mening strak gezien niet een geladen term. Kennis is als een zwaard, het kan goed en slecht gebruikt worden. Zelfs een verraderlijk zwaard kan zowel snijden als verdedigen net als het mooiste zilveren blad. Het ligt volledig aan de zwaardvechter of in dit geval; de redenaar."

Sophia lacht hoofdschuddend bij de opmerkingen van Malsar "Zwart is inderdaad niet zo mijn kleur nee. En hoewel de vrije kledigkeuze aantrekkelijk is zitten er voor mij toch wat haakjes en ogen aan het Shadrach geloof. Hij zou me a alles wat ik gedaan heb, of niet gedaan hen vast ook niet helemaal emt open armen ontvangen. Tot nu toe is zijn vergevende kant niet bijster duidelijk naar voren gekomen."

"Naïviteit hoeft niet slecht te zijn als het maar niet gepaard gaat met blindheid. Daar zit het verschil tussen domheid en idealisme. Ook is van het beste uitgaan vaak simpelweg de beste optie. Hoop doet leven."

Sophia pakt de kan met thee "Wil je nog wat?" biedt ze aan, met een uitdagende blik.

Malsar staart naar Sophia,  zucht even maar knikt dan lichtjes. ''Een half kopje dan, het wordt al laat. Ik ben toch van mening dat kennis van nature waar moet zijn, anders is het geen echte kennis. Daarmee lijkt het me dus niet mogelijk om als Raven zijnde onware kennis te verspreiden, dat zou tegen zijn aard in gaan. Dat geldt echter niet voor zijn sterfelijke priesters..''

Malsar grijnst wat vals, maar na een tijdje verandert het meer in een grinnik. '' Ach misschien staat bleek en zwart je toch wel goed. Op een meer serieuze noot. Shadrach biedt wel tweede kansen, dat is niet hetzelfde als vergeving. Vergeving lijkt me eerder iets als er nog dingen bezig zijn. Een tweede kans gebeurt pas als er al zaken voltrokken zijn. Wellicht doet hoop inderdaad leven, maar het moet niet verblinden. Het strijden voor een ideaal is goed, maar dan moet je ook wel echt weten waarvoor je strijd.''

**Na de Moots I**

Rafaël, de elf, zit knielend voor het altaar, hij bid, zijn handen voor hem gevouwen.

Zo nu en dan is zijn stem hardop te horen terwijl hij bid, en zo nu en dan kijkt hij omhoog naar het plafond van de tempel, en dan sluit hij zijn ogen weer en buigt hij zijn hoofd eerbiedig teneer.

Zijn lichaamstaal geeft een bepaalde grimmigheid weer, een grimmigheid die nieuw is.

Sophia zit aan de schrijftafel een verslag van de laatste bijeenkomst te schrijven voor in het archief. Dan voelt ze hoe de stralen van de zon minder fel op haar gezicht schijnen. Meteen staat ze op, legt ze haar pen weg en loopt ze de deur haar kamer uit. Vanaf de balustrade kan ze beneden het altaar duidelijk zien: een warm licht marmeren stuk steen met een gouden glimmering staat in een ring van pilaren waar banieren aan hangen. Boven op de ring branden warme vuren die te tempel fel verlichten. In die cirkel ziet ze Raphael bidden.


Zonder geluid te maken loopt Sophia naar beneden en loopt richting de pilaren-ring in het centrum van het achtzijdige gebouw. Achter de grote glas en loodramen zakt ze zon naar beneden; het duurt niet lang meer. In de nissen rond de ramen zitten mannen en vrouwen die op een fluistertoon met elkaar praten. In een hoek, op opgestelde tafels, staan manden met brood, kaas en kannen water en melk. Zo nu en dan komt er een mager uitziende tempelganger die brood pakt. Bij een buitenste pilaar spelen twee meisjes stil een spelletje. Ze sfeer in de tempel is sereen maar opgewekt.

Als Sophia naar beneden loopt zien de meisjes haar, roepen "Vrouwe Sophia!"en begroeten haar vrolijk. Ook andere bezoekers begroeten Sophia alsof ze haar kennen en Sophia begroet ze vriendelijk terug.
Even wacht ze voordat ze de binnenste cirkel van de tempel binnenstapt. Door constructies met spiegels en glas baadt deze cirkel zelfs op dit late moment van de dag nog in het warme zonlicht.
"Raphaël?" zegt Sophia zacht vragend "Ik ga zo beginnen met het avondritueel."

Zodra Sofia spreekt openen de het moment daarvoor gesloten ogen van Rafaël, zijn hoofd keert razendsnel naar Sofia, zijn ogen dragen het vuur van de ervaringen die hij eerder heeft gehad, de strijd die hij geleverd heeft, in zijn blik zichtbaar.

Een paar seconden gaan voorbij terwijl hij met vuur in zijn ogen naar Sofia staart, dan knippert hij in het licht van de zon, en lijkt hij zichzelf weer te vinden.

In schaamte slaat hij zijn ogen teneer, richting de vloer van de tempel.

"Mijn excuses, vrouwe Sofia."

Zijn ademhaling zwaar, dan lijkt hij zich te vermannen en vraagt met een nederige toon in zijn stem.

"Is er iets dat ik bij kan dragen aan dit ritueel? Ik ben nog redelijk nieuw hierin, en weet niet wat mijn plicht is bij dit soort zaken. Ik... Ik..."

Hij dwaalt af en sluit zijn ogen terwijl hij geknield voor Sofia zit. Kleine tranen verschijnen in zijn ooghoeken, maar hij houd zijn ogen gesloten. Wachtend op wat er van hem verwacht word, blijft hij geknield.

Sophia treed dichterbij, ziet Rafaels tranen en besluit er niets over te zeggen.

"Geen excuses nodig! En ja, heel graag zelfs. Ik zal je uitleggen hoe het gaat." Sophia glimlacht en knielt naast Rafael neer. "We hebben drie belangrijke momenten in de dag: de zonsopgang, het moment dat de zon op het hoogste punt staat en zonsondergang.

Wat we nu gaan uitvoeren is een ritueel voor zonsondergang waarbij we de lantaarns aansteken en zo het licht laten branden in de nacht. Hier in de hangende lantaarn..." Sophia wijst naar de bronzen hangende lantaarn die glinstert in het laatste zonlicht "...brandt een door zonlicht ontstoken vlam. Je voelt dat het metaal erg heet is en als we er olie of een andere brandstof in gieten ontvlamt het. Met de lantaarn laten we zien dat zelfs in de diepste duisternis het licht overwint, al was het maar op intrinsieke kracht. Op maanloze nachten houden we wakes.

Bij zonsopgang openen we een nieuwe dag vol nieuwe hoop waarbij we de lantaarn, zodra de zon schijnt en elke hoek van de tempel vult, doven. Hier reinigen we het altaar en onszelf, in geweten, en danken we Solar voor een nieuwe dag in zijn licht.  Een nieuwe zon, nieuwe kansen en uitdagingen.

Als de zon op het hoogste punt van de dag staat, direct boven het altaar" Sophia wijst naar het glazen deel in de koepel
"dan komt iedereen die wilt komen samen. Dit is ook het moment dat de meeste Muertaghanen komen en waar we echt samen gaan zitten en praten over Solar, zijn idealen en hoe die toe te passen. Meestal eten we hierna samen waarbij iedereen wat meebrengt..."
Sophia kijkt weer naar de lantaarn "De bronzen lantaarn is dan echt net de zon, zo fel als hij glinstert. Het is een mooi en waardevol ding, die lantaarn, gemaakt door een gelovige metaalsmid in Muertagh-stad, zijn eigen ontwerp!

Dat zijn de drie rituelen die ik minstens elke dag uitvoer. Ik heb deze rituelen uit een oud boek over Goden en ze leken me mooi om over te nemen, ook in deze tijd. Ze beelden zijn idealen mooi uit."

Sophia kijkt subtiel naar Rafael om te zien hoe hij zich voelt.

"Je zou kunnen helpen door het licht van de lantaarn met de anderen te dragen naar de kleinere lantaarns in de tempel en daarbuiten. Dan vul ik de olie."

Sophia staat op, rijkt naar de lantaarn en vult die gewichtig met olie uit een sierlijke zak. Meteen gaat er een kaneel-achtige geur door de lucht. Er klinken voetstappen en de twee meisjes komen aangelopen met drie kaarsjes in hun hand. Een van hen, met blonde vlechtjes, biedt een kaars Rafael aan. "Sophia zei dat je ook ging helpen vandaag? Kan jij dan eerst de kaarsjes aansteken, ik kan er niet bij..."

Rafaël luistert aandachtig naar Sofia en lijkt tijdens de uitleg na te denken, duidelijk de informatie verwerkend in zijn gedachten.

Wanneer Sofia opstaat en de geur van kaneel in de lucht komt, haalt hij diep door zijn neus adem en staat dan op in volle lengte, zijn rust en energie teruggevonden, terwijl de twee meisjes aan komen lopen met de drie kaarsjes glimlacht hij naar diegene die hem verzoekt de kaarsjes aan te steken.

"Maar natuurlijk." Hij neemt de kaars aan en rijkt dan naar boven om de eerste kaars aan te steken met het licht van de bronze lantaarn, voorzichtig om de kaars niet te laten smelten houd hij het bij het vuur en haalt het dan weer omlaag en draagt het met twee handen voor hem met hoofd geboden. houdt hij de kaars zo vast. Hij blijft zo staan neerkijkend op de vlam van de kaars.

"Dit licht is hoop, zorg er goed voor, zodat het kan blijven branden in de duisternis." Zegt hij met verbazende poezie, terwijl hij op zijn knieën gaat en de kaars naar voren aanbied aan het meisje dat het eerder aan hem gaf.

Het meisje knikt en zodra het andere meisje ook haar kaarsje heeft lopen ze plechtig weg en beginnen overal in de tempel lampen aan te steken. Door de bouw van de tempel met spiegels en glanzende stenen lijkt elk hoekje verlicht en al snel is er geen schaduw meer te vinden.

Sophia kijkt glimlachend toe "Dat zijn Floortje en Meral. Floortje..." wijzend op het meisje met de blondje vlechtjes "...woonde naast me in Muertaghstad en helpt sindsdien graag in de tempel. Haar moeder maakt de kazen bij de tafel." Dan knikt Sophia richting het meisje met de donkere haren en ogen "Meral's ouders zijn omgekomen bij de ondoden-epidemie en toen is ze bijna toevallig de tempel binnengelopen. Ze woont nu bij haar grootmoeder maar komt hier een paar keer per week. Ze vinden het aansteken van de kaarsen leuk om te doen."

"Op dit moment hebben we best wat priesters rondlopen hier. Muertaghianen die graag priester willen leren worden en natuurlijk de Vortexgangers; Theodore, Maktig en jij. Rosa en Gwyndion komen wel vaker langs maar reizen door. Je moet maar kijken of je een kamer in de tempel wilt of een woning in de stad. Kychte, de leider van Muertagh, kan dat zo voor je regelen."

Sophia loopt de binnenste cirkel van de tempel uit en loopt naar een van de nissen waar stenen banken staan. Ze gaat zitten en nodigt Rafael uit dat ook te doen. Door het glas en lood raam staart ze afwezig naar de maan buiten.

"Er is nog veel werk te doen op Muertagh. Het is een wereld die door haar burgeroorlog veel verloren en veel opnieuw moet opbouwen: scholen, genezershuizen, wegen... maar ook abstractere dingen zoals vertrouwen in elkaar en een identiteit. Festivals, een fijne sfeer op straat.
De ondoden-epidemie heeft veel verschrikkelijke dingen achtergelaten. Er lopen nog veel ondoden rond die normale mensen lijken en zo functioneren op het feit na dat ze... nou ja, ondood zijn. Ze kunnen liefhebben en gelukkig zijn, maar rotten wel weg. Azriel, onze hoofd-genezer, is bezig met oplossingen. Daarnaast zijn er door de vele slachtoffers vele mensen die iemand moeten missen. Gwyndion heeft de taak van het eervol begraven van de slachtoffers op zich genomen. Een heftige taak, maar hij het het uitmuntend vervuld.

Ook hebben de boeren door de dreiging niet kunnen zaaien en zijn de voorjaarsoogsten mislukt. Gelukkig kon Kychte dit oplossen door handelsdeals te sluiten. Theodore heeft ook hier geholpen door zaden uit te delen en boeren te vertellen dat het weer veilig was. Hij draagt de waarden van Solar goed uit.

Wat wij kunnen doen is vanuit onze tempels en op de straten hulp bieden in de vorm van voedsel, kleding, onderdak of raad. Onze genezers helpen zij die niet naar de hospitaals kunnen en natuurlijk helpen we met de zielenzorg.
We hebben nu twee tempels: een stadstempel in de Kikkerbuurt, een van de armste buurten in Muertagh, waarvandaan we veel mensen helpen. En natuurlijk deze, de grote tempel in de Zonnevallei, op heilige grond. Dit is het hart van het Solar-geloof op dit moment.
Theodore helpt op dit moment Muertagh door een plattegrond te maken waardoor de opbouw vergemakkelijkt zal worden. 'Een goede administratie is het begin van een goed plan' zei mijn vader altijd." Sophia kijkt voor een seconde bedroefd maar sluit dan haar ogen en als ze ze opent stralen ze weer.

"Er is nog wel iets wat me niet helemaal lekker zit maar ik weinig over gehoord heb. Er schijnt een krater gevonden te zijn in de Noordelijke bossen die er eerst niet was. Daar zou ik eigenlijk wel eens heen willen, maar dan wel met ook Theodore en het liefst meer mensen er bij. De moerassen en wouden zijn gevaarlijk en de naam voorspeld niet veel goeds: men noemt het 'de Krater der doden...' "

Als de avond al eventjes is gevallen komt ook theodore de tempel binnen en groet sophia en Rafael met een vredige blik. Een kleine fonkeling in de ogen en er lijkt een lichte gloed op het gezicht aanwezig te zijn, bijgelicht door de vele kaarsen die branden in de tempel.

Theodore opent het gesprek:
-- het is prachtig om de laatste zonnestralen van de dag te aanschouwen, zelden heb ik het zó mooi gezien als hier op Muertach! -- Het is een betoverend gezicht om deze vanuit de hoge toren van de academie te aanschouwen, (de blik van theodore droomt even weg) en ik heb tevens enkele goede aantekeningen kunnen maken van de stad.

even valt theodore stil tot hij vervolgt;

Ik weet dat ik de avondmis hierdoor gemist heb, maar ik wou dit schouwspel zelf een keer aanschouwen en het weer leende zich er goed voor vandaag.

Nog bijzonderheden tegengekomen of ondekt vandaag?

Sophia glimlacht als ze haar vriend ziet binnenkomen. "Hallo Theodore! Het is niet erg dat je de mis gemist hebt, Floortje en Meral waren er weer om te helpen. Hoe gaat het met je project? Heb je nog alles wat je nodig hebt om door te gaan? Al gegeten?"

Sophia nodigt hem uit ook in de nis te komen zitten en staat op om thee te halen. Als ze terugkomt ziet ze Rafael en Theodore zitten en denkt ze 'Wat ben ik blij dat ik nu zulke broeders heb.'.
"Het was druk bij de ochtenddienst vandaag, dat had waarschijnlijk te maken met het stralende weer. Een hele groep was gebleven voor de middagdienst en is weggegaan voordat de Stadsweg onverlicht zou worden."

"Dat is eigenlijk best een probleem dat vaak voorkomt... Deze heilige plaats is nu eenmaal veertig minuten lopen van de stad en de Stadsweg is niet volledig veilig. De krokodillen kunnen de meeste mensen nog wel aan maar als er een jacht-kat komt of een rover dan kunnen er nare dingen gebeuren. Gelukkig is dat tot nu toe nog niet gebeurt maar het blijft een risico. Ik vroeg me af, zouden jullie, samen of omstebeurt, de mensen niet kunnen begeleiden naar de stad na het ochtendritueel? Het zou ze een veilig gevoel geven en het sluit mooi aan bij het Paladijnschap waar we toch naar streven?"

"Verder heb ik een dilemma waar ik graag jullie mening over zou willen weten... Een vrouw krijgt een kind met een man waarvan ze er te laat achterkomt dat hij verrot is. Puur verrot. Hij mishandelt haar en het kind dagelijks en het lijkt in zijn karakter te zitten dus het is niet op te lossen met het weghalen van alcohol. De vrouw krijgt een kans weg te kunnen gaan maar zou daarvoor het kind moeten achterlaten. Er is in dit scenario geen mogelijkheid het kind ergens te bergen. Ze overweegt of ze het kind moet achterlaten maar beseft zich dat het kind doodongelukkig en onder invloed van een slechte man zou opgroeien... Haar laatste optie lijkt het kindje te doden. Wat is jullie oordeel?" vraagt Sophia op zo'n manier dat het duidelijk is dat het niet het zoveelste verhaal uit de tempel is.

Rafaël luistert aandachtig naar het verhaal van Sophia, en gaat bij haar zitten wanneer uitgenodigd, hij eet en drinkt terwijl hij naar haar staart, aandachtig luisterend.

Dan komt Theodore binnen, en groet hem kalmpjes met een saluut en een gebosen hoofd, maar verder geen woorden.

Dan komt het verhaal over de vrouw, de man en hun kind. Hij lijkt even na te denken, en kijkt niet meer naar Sophia terwijl hij dit doet, maar even naar zijn eten, en zegt dan.

"Het kind moet leven, de invloed van een slechte vader betekend niet dat het kind niet meer te redden is, ja het zal moeilijker zijn, maar een dood iemand kan je niet zomaar meer redden, een levend iemand kan nog geholpen worden om zijn of haar pad te vinden terug naar het licht."

Hij neemt een slok van zijn beker, schud het dan even. "Wat voor drank is dit?" vraagt hij afgeleid.

"Thee van kruiden uit de moerassen hier. Ik moest er eerst ook aan wennen." glimlacht Sophia terwijl ze de kan thee laat zien waar kleine kaneelachtige bloementjes in drijven.

"Je kiest dus voor een pad dat naar iets slechters kan escaleren dan de 'veilige' optie waarbij je wel je handen moet bebloeden. Dit is een keuze die je als Paladijn vaak zal moeten maken. Leven is heilig maar leven heeft de neiging soms anders leven te vernietigen. De vraag is dan of je, utilistisch, voor de minste schade gaat en de agressor uitschakelt of dat je voor de uiterste doorvoer van je principes gaat en niet doodt.

Het kind uit dit voorbeeld is opgegroeid tot een leider van een dievenbende en heeft tientallen mensen vermoord en boerderijen verbrandt. Door dit kind met een duister perspectief te beschermen zijn er anderen gestorven. Hoe maak je de afweging? Hoe weet je wat er kan gebeuren? Je weet het niet, is het ijskoude antwoord. Dit is een van de grootste dilemmas in ons geloof.

Hoe ik het probeer te benaderen is te kijken naar de intenties... Faisco, degene die de speer hanteerde tegen Solar, had intenties die niet perse slecht waren hoewel erg vertekend en verward. Hij zal alleen niet zo snel nog eens iemand schaden en dus had het weinig zin hem aan te vallen. Aan de andere kant staat bijvoorbeeld Malsar, de priester van Shadrach... toen hij Shakarra bijna vermoordde deed hij het uit pure machtszucht. Hij zou het zo weer doen als hij zou denken dat het hem zou bevoordelen...

Hoe zou jij de afweging maken?"

--- een nieuwe morgen
De zon is nog niet op wanneer Rafaël al de cirkel met het altaar
betreed. Het is nog stil in de tempel, en hij poogt die stilte te bewaren en loopt met lichte voetstappen voor het altaar.

Eenmaal daar kijkt hij omhoog, naar het licht van de lantaarn, die fel is tegen zijn bruine ogen, zijn hoofd en ogen keren zich met eerbied en vanwege het felle licht van de lantaarn richting de vloer, dan knielt hij voor het altaar en vouwt beide handen te samen, en fluistert gebeden. Zijn toon nederig en iedereen die goed luistert hoort dat hij om vergeving vraagt, tis niet altijd duidelijk waarvoor... maar de vraag herhaalt zich meervoudig tussen al zijn vele woorden, die hij tot Solar richt.

Rafaël's ogen richten zich zo nu en dan richting de lantaarn, en lijkt hij ernaar te spreken, en dan keert hij zich snel nederig weer tot de grond. Zo gaat hij door wachtend tot de start van het ochtend ritueel en gebed dat dan gezamenlijk gehouden zal worden.

Over de weg leidend naar de tempel komt een man aangelopen. Hij is gekleed in het zwart met grijs, een blauwe tabard en een grijze kap over zijn hoofd. Als hij de tempel nadert blijft hij even staan om deze in zich op te nemen. Na een korte pauze vervolgt hij zijn weg naar de ingang van de tempel.

Sophia is al een tijdje wakker en is bezig om buiten water te halen. Als ze weer terug de tempel binnenkomt ziet ze Rafael knielen bij het altaar. Ze besluit hem niet te storen en zet de emmers water zachtjes neer bij de deel-tafel en loopt weer naar buiten.

Buiten kijkt Sophia naar de tuin rond te tempel. Rond de tempel groeien overal wilde bloemen en dichterbij de tempel staan trotse zonnebloemen. In de ochtendschemering is hun gele kleur alsnog duidelijk te zien. Daaromheen zijn allerlei soorten groente en fruit geplant die als ze rijp zijn verdeeld kunnen worden onder de gelovigen. Op de heilige grond groeit alles heel goed en helaas geldt dat ook voor onkruid.
Sophia besluit tot het ochtendritueel wat werk te doen in de tuin en knielt neer tussen de planten.

Zo gaat ze een tijdje door tot ze achter zich voetstappen hoort. Een bezoeker!

Als de man verder loopt naar de tempel, als hij dichterbij komt ziet hij de dame die aan het werk is in de tuin. Hij verandert zijn weg en loop op haar af. Als hij enkele meters van de dame verwijderd is blijft hij staan.
Dan zet hij zijn kap af en op een vriendelijke toon zegt hij "Goedemorgen vrouwe" Dan wacht hij rustig op reactie van de dame.

Als zich omdraait roept Sophia blijverrast "Thovar!" en wil hem omhelzen maar bedenkt zich op tijd dat ze onder de aarde zit. "Excuses" grijnst ze "Een heel goede morgen en wat fijn je hier te zien! Hoe gaat het met je? Hoe was je reis? Deden de krokodillen nog lastig? Heb je honger, dorst... kan ik je iets aanbieden?"

Sophia klopt haar jurk af lijkt oprecht blij met Thovars bezoek.

Thovar grijnst als hij de aarzeling van Sophia ziet. Als ze klaar is de aarde van haar af te kloppen geeft hij haar alsnog een knuffel als groet. Dan zegt hij "Ook met wat aarde was dta niet erg geweest, Sophia." Hij moet wat moeite doen zijn lach in te houden. "Ik zal al je vragen beantwoorden en ik hoop dat we nog over wat zaken kunnen spreken. Ik verblijf waarschijnlijk op Muertach tot de volgende bijeenkomst dus we hebben alle tijd." Hij glimlacht vriendelijk. "Ben blij dat ik je is onder vredige omstandigheden kan bezoeken."

Sophia lacht "Hier is het vredig! Eindelijk. Kom binnen!". Sophia gebaart naar de grote deur die nu in de eerste zonnestralen van de opkomende zon glinstert.

Als ze het nu nog koude stenen trapje opklimmen en door de grote deuren lopen echoen hun voetstappen in de grote ruimte van de tempel.
Binnen zie je in de buitenste muur grote glas-en-lood ramen die nu zwakjes doorschijnen. Binnen brandden overal felle lantaarns en in het licht daarvan zie je mooie schilderingen op de muren van hout en marmer. Al met al voelt het meteen als een welkome, opgewekte plaats. In de hoek staat een lange tafel met daarop brood en emmers water. Sophia biedt Tovar aan wat te pakken.
"Deze tafel wordt gevuld met eten dat we zelf verbouwen en giften. Elke lunch eten we hier samen met wat iedereen meeneemt en verder kunnen mensen die het nodig hebben hier een maaltijd halen. Helaas komt de vrouw die de kaas en fruit van de markt meeneemt meestal pas wat later, maar het brood is ook lekker zonder. Daar staat nog wel wat honing en boter."

Als Thovar gepakt heeft (als hij wilde) laat Sophia Thovar kort de tempel zien. Dan zegt ze "Als je me wilde spreken kunnen we beter naar boven gaan, daar heb ik een werkkamer waar met een beetje geluk het vuur nog brandt. Wacht even..."

Sophia loopt naar Rafael die nog bij het altaar knielt "Kan jij het ochtendritueel op je nemen? Ik heb je uitgelegd hoe het moet en als het goed is komen Mera en Floortje zo om je te helpen." voordat ze weer terugloopt naar Thovar.

Thovar knikt, en loopt met Sophia mee de tempel binnen. Een maal binnen gunt hij zich even de tijd het bouwwerk in zich op te nemen, om vervolgens Sophia weer te vergezellen. Als ze hem iets te eten en drinken aanbied. Neemt hij een stukje brood en wat water. "Dit is meer dan voldoende, dan je."

Na tijdens de rondleiding van de tempel lijkt Thovar enig zins onder de indruk. "Het is heel wat, wat jullie in zo'n kortte tijd opgebouwd hebben."

Als Sophia terug loopt nadat ze net Rafael gesproken heeft, kijk hij aan. "Gezien de gebeurtenissen op de Vortex, misschien moest het is bijwonen?" zegt hij met een grijns.

Sophia knikt

"Dan moeten we even wachten tot het ochtendritueel afgerond is. Zal ik kijken of er nog andere Wyverni aanwezig zijn? Theodore zal nog wel slapen."

Rafaël staat langzaam op na de laatste gefluisterde gebeden. En knikt in erkenning van wat Sophia van hem vraagt. Hij loopt dan weg van het altaar en verdwijnt.

Even later verschijnt hij met een emmer water. En zet deze naast het altaar. En staat dan met zijn armen in de lucht geheven, zijn handen richtend tot het licht van de lantaarn.

"Broeders en Zusters," klinkt zijn stem luid, maar eerbiedig, een bepaalde kalmte in zijn houding, maar toch een bepaalde stress lijkt hem te doordringen, zijn spierbewegingen zijn stijver, en voor zij die perceptief zijn, trilt zijn stem lichtelijk, zijn hoofd keert voor een moment naar de waterzak aan zijn riem. Dan keert hij zijn zicht met een serieuze blik naar boven, naar de lantaarn.

"Een nieuwe dag is in aantocht, de tijd komt om de lantaarn te doven, Solar te bedanken voor het licht van een nieuwe dag, en in ere van zijn licht..." Rafaël's stress lijkt weer toe te nemen, zijn ogen flitsen heen en weer, en sluiten zich dan. Zijn ademhaling versnelt voor een moment en dan lijkt hij weer kalm.

"en in ere van zijn licht, zijn altaar te reinigen, en zo ook ons geweten, en dank te geven voor een nieuwe dag, een nieuwe zon, nieuwe kansen, en nieuwe uitdagingen." Rafaël loopt om het altaar heen om erachter te gaan staan zodat hij de aanwezigen kan aanschouwen, voorzichtig rijkt hij zijn handen naar de centrale lantaarn, zijn handen trillen lichtjes.