De Academie

de Man loopt verder naar de grote poort van de academie. De grote deuren die naar buiten leiden.

Zeer geïnteresseerd kijk Madd naar Gwyndion "U spreekt raadsels, U zegt dat u niet zijn meerdere bent en doch bent u hier en hij niet. Voor een meester van dit bouwwerk, houd hij zich niet zo bezig met zijn bezoekers"

Dit zeggende schud de man zijn hoofd "Zo..zo..zonde, er zit zoveel potentie in deze leerlingen"

Plots draait Madd zich om naar Gwyndion en legt zijn handen op beide schouders "Weet je wat, Heer van de ontdekkende kennis, Ik kan deze leerlingen onderwijzen en hun ogen openen. Dat lijkt me de beste richting voor hen"

de man zijn gezicht glundert van enthousiasme en zijn ogen turen in de verte alsof dagdromend hij het schouwspel al voor zich ziet

"Jij en ik, samen. Bundelen onze kennis en ze zullen ons volgen, zelfs aanbidden"

De Man haalt zijn handen weer van de schouders van Gwyndion en vol trots loopt hij naar de poort van de academie

Gwyndion kijkt bedenkelijk naar Madd "Elkieder heeft zijn eigen taken en verplichtingen. Als een alchemist kruiden gaat zoeken om zieken te kunnen genezen is hij dan geen goede alchemist omdat hij niet in zijn lab is? Hij vervult zijn taken simpelweg op een andere manier op da moment"

Gwyndion speurt de menigte af terwijl hij Madd aarzelend volgt "Het is....uniek dat u over aanbidding spreekt wanneer u mensen aanmoedigt hun eigen hart en hersenen te gebruiken. Aanbidding maakt snel blind in mijn ervaring. Indien we mensen kunnen aanmoedigen hun eigen pad te ontdekken is dat positief maar om te zeggen dat ik hier een leider in kan ziijn...Neen, ik moet eerst nog mijn eigen idealen ontdoen van al de lagen om tot de essentie te komen en nog zoveel om te ontdekken."

Gwyndion bestudeert enkele leerling magiërs en glimlacht zachtjes "Is het overigens zo erg dat ze fouten maken, even op een dwaalspoor komen? Zo'n zaken overkomen me ook maar juist hoe we hieruit leren maakt wie we zijn. Wat de ene man breekt hardent de de wil van de ander."

Madd draait zich naar Gwyndion en lacht "aanbidding is wat we allemaal wel eens zoeken, maar niet willen...of niet kunnen behouden"

De ogen van de man fonkelen met vuur
"net als een god, althans net als een god?! Wat goden proberen te streven is macht, maar kunnen dit moeilijk vast houden. Als ze het eenmaal hebben weten ze van gekheid niet wat ze er mee moeten doen"

Madd wijst om en om naar studenten
"iemand die leert zijn grenzen te verleggen, kent zoveel meer macht en kracht dan iets dat geen grenzen heeft, en zijn grenzen niet kent"

Madd looptdoor de grote deuren naar buiten en snuift eens diep in, de frisse lucht na een regenbui.

"gegroet heer van ontdekkende kennis, loopt u mee of blijft u hier?"

Gwyndion kijkt verward naar Madd "Waarom zou ik aanbidding willen? Wat meer erkenng zou bij momenten deugd doen maar aanbidding....neen, daar bedank ik vriendelijk voor. Aanbidding maakt mensen blind voor de fouten van anderen en het is net door de confrontatie met mijn fouten, mijn gebreken dat ik kan groeien. Dit op zo'n manier afremmen voelt fout aan"

Gwyndion wandelt naar Madd toe en legt een hand op zijn schouder "Mensen aanmoedigen in hun groei is goed maar....bedenk wel wat ieder zijn eigen manier hiervoor. Hun dwingen te groeien kan juist hun potentieel verwoesten...Voor sommigen is de prijs voor hun volle potentie een die ze niet bereid zijn om te betalen en ook dit dient gerespecteerd te worden."

Hij kijk met een zachte glimlach naar de spelende kidneren en gebaart dan naar buiten "Ik wil graag meewandelen, mogelijk vinden we samen wat je zoekt"

Madd kijkt naar Gwyndion als hij zijn handen op zijn schouders krijgt. Met een flauwe glimlach reageert de man, op wat Gwyndion zegt.

"Laten we door de stad wandelen, wellicht zien we meer van deze cultuur?"

"Ik ben benieuwd hoe u de stad zal ervaren, misschien duiken er nieuwe herinneringen op? Ik stel voor dat we even verkennen en dan na een maal terugkeren. Waarschijnlijk zal de persoond ie u zoekt dan aanwezig zijn".

Na een heuse zoektocht door het kasteel loopt Eydis terug richting de gang waar ze Gwyndion en Madd voor het laatst heeft gezien. Bartholomeus was onvindbaar. Eydis heeft het vermoeden dat hij niet gestoord wilde worden en ergens onzichtbaar in een hoekje zit.

Eenmaal terug in de gang, ziet ze Gwyndion en Madd net het gebouw uitlopen. Ze haalt even haat schouders op en loopt op haar gemakje terug naar haar kantoor om zich alvast voor te bereiden op de terugkeer naar de Vortex.

Medira wandelt door de gangen van de Academie op zoek naar Bartho...

Gwyndion wandelt door de gangen van de Academie maar komt regelmatig terug op zijn stappen terug met een onzekere blik op zijn gezicht.

Kychte loopt richting het gebouw dat er wat somber uit ziet, of althans voor hem eruit ziet.
Hij loopt door de grote deuren naar binnen en loopt zonder iemand aan te kijken door nar de studeer kamer van Barthelomeus.

Eenmaal daaraan gekomen, zucht Kychte een keer diep en gaat naar binnen.

De deur staat op een kier en je kunt zien dat Kychte spullen aan het verzamelen is van Bartho.

Gwyndion strompelt vermoeid maar met een vastberaden uitdrukking Muertach binnen en wandelt richting de academie. Eenmaal daar aangekomen gaat hij op zoek naar bekenden, wanneer hij de kamer van Bartholomeus nadert hoort hij geluid en klopt op de deur.

Kychte schrikt op van het geklop
"kom binnen" zegt een zachte stem

Gwyndion ziet dat Kychte allerlei spullen van Barthelomeus heeft verzameld en op een Dracaris doek heeft gelegd.

"kom je me helpen?"

Gwyndion kijkt wat verloren naar de spullen die half verzameld zijn.

"Ik kwam inderdaad kijken of ik kon helpen op een manier...Wat we voor Quill kunnen doen en wat we nog voor Bartholomeus kunnen doen...

Gwyndion zucht en lijkt niet de juiste woorden te kunnen vinden.

Kychte legd zijn hand op Gwyndion zijn schouder, en glimlacht een beetje.

"Laten we beginnen met herrineringen zoeken, hier in zijn studie"

Af en toe glimlacht Kychte bij het pakken van een object, laat het Gwyndion zien, en halen samen de herrinering boven

Gwyndion luistert naar Kychte's uitleg maar zijn aandacht lijkt regelmatig weg te dwalen.

Na vertwijfeld op zijn lippen te bijten vraagt hij aarzelend

"Zou het je storen als ik even iets van hem leende, iets wat voor hem betekenis had? Ik hoop meer te leren over wat er gebeurd is"

Gwyndion wandelt naar het raam en kijkt richting de solar tempel

"Galach heeft een eervolle begrafenis gekregen, een die hij zeker verdiende. Hoewel ik alsnog op goed nieuws over Bartholomeus hoop denk ik.... "-hij stopt even met praten en schudt zijn hoofd- "Ik wil dit niet aanvaarden, nog niet...."

Kychte kijkt naar Gwyndion, en glimlacht "Tuurlijk mag je wat lenen, ga je gang"

Kychte maakt een gebaar naar alle spullen in de kamer "kies wat uit"

Nadat Eydis wat gerommel in de kamer van Bartholomeus heeft gehoord, komt ze haastig aanlopen om te kijken wat er aan de hand is.

Ze ziet de deur op een kier staan en hoort stemmen binnen. Ze ziet Kychte en Gwyndion staan naast een stapel spullen. Ze gooit uit frustratie het potlood dat ze in haar handen had op de grond.

"Wat denken jullie wel niet dat jullie aan het doen zijn, stelletje plunderaars?!" Ze balt haar vuisten en zet een paar stappen heen en weer alsof ze niet zo goed weet of ze die spullen bij hen weg moet trekken of de deur achter haar dicht moet slaan.

"Wat geeft jullie het recht om zomaar de Academie binnen te banjeren en de spullen van een overleden man te gaan jatten?! Jullie konden op zijn minst mij of Quilh inlichten van jullie verachtelijke plannen. Dat iemand is overleden betekent niet dat zijn spullen te grabbel liggen!"

Ze haalt even diep adem en lijkt zichzelf te kalmeren.

"Eruit. Nu."

Kychte kijkt op bij het binnengaan van Eydis, beetje perplext staat hij starend naar Gwyndion en naar Eydis.

"uhm...ja...dit...is niet wat het lijkt Eydis..."

Kychte zoekt wat tussen de spulletjes van Barthelomeus, en trekt een doek tevoorschijn die Kychte zelf heeft meegrbracht en laat deze zien.

"dit doek is van Dracaris, hun hadden persoonlijk gevraagd een persoonlijk item van Bartho, om afscheid van hem te kunnen nemen..."

Kychte glimlacht er onschuldig bij

"Daar heb ik geen boodschap aan. Als Dracaris iets wil, mogen ze contact met de Academie opnemen in plaats van een paar mensen inhuren om de boel leeg te jatten!"

Ze loopt naar Kychte en Gwyndion, pakt de spullen op die ze hebben verzameld en legt ze ergens anders neer. Ze gaat er zelf beschermend voor staan.

"Het lijkt mij een verstandig idee als jullie nu weggaan en later een verzoek indienen om bij Bartho's spullen te mogen," briest ze. "Misschien zie ik dit bespottelijke incident dan door de vingers. Misschien."

Gwyndion staart met een open mond en een uitdrukking van schok naar Eydis bij het horen van haar woorden, alsof haar woorden niet geheel doordringen. Wanneer Eydis verder gaat verwringt zijn gezicht en zet met een grom een paar passen vooruit terwijl hij zijn vingers kraakt.

Wanneer het lijkt alsof hij haar zou slaan gaat er een trilling door zijn lichaam en ademt hij diep uit. "Uit respect voor het gedeelde verdriet en voor Bartholomeus zal ik doen alsof die woorden nooit gesproken zijn. Waag het echter nooit meer mij te beschuldigen van zulke zaken, vraag eerst wat er gaande is vooraleer je anderen beschuldigt. Niet dat ik op dit moment veel anders verwacht van wyverni" het laatste woord wordt bijna uitgespuwd met een blik van walging.

Hij gebaart met zijn arm naar Kychte en de verzamelde spullen "Ik was hier om te kijken welke hulp ik kon bieden aan Bartholomeus zijn vrienden en om hulp te zoeken in een methode om zijn lot te bepalen. Logischerwijze kwam ik dan ook naar hier om Quill te zoeken toen ik geluid hoorde uit deze kamer, ook ik kwam kijken en trof Kychte aan."

Hij balt zijn vuisten terug "We waren herinneringen aan het ophalen aan Bartholomeus toen je binnenstormde en in al je wijsheid besloot mijn eer te besmeuren met holle woorden. Op de kracht van mijn magie zweer ik geen voorwerp ontvreemd te hebben of zelfs deze dag aangeraakt te hebben in deze kamer".

Rafaël die op een aantal minuten afstand Gwyndion gevolgt was, is met een aarzeling in de hal van de academie blijven staan, daar kijkt hij peinzend naar buiten door een raam, zijn ogen treurig naar buiten staren, het donker groenige dat zich recentelijk in zijn gelaat heeft gemanifesteerd lijkt ietsje lichter dan anders.

Dan hoort hij de commotie boven en stapt hij met een zekere pas door de deur, zijn rug gerecht, zijn ogen vurig, bekijkt hij zijn medefactieleden een voor een, in koude stilte. Dan zegt hij met een verheffing van zijn stem.

"Genoeg! Bartholomeus was..."

Rafaël slikt even en vervolgt dan.

"Een man die geloofde in samenwerking, in eenheid, en een van de weinigen die zo met ons het vuur van ons verleden zou hebben getrotseerd. Jullie doen hem allen geen eer aan door hier te staan vechten. Niet met woorden, en niet mijn daden. Onthoud de eenheid die hij wenste voor ons allen. Vergeet niet de man, maar ook niet waar hij voor stond. Hou je woede naar elkaar uit deze situatie en richt het op hen die hem van ons ontnomen hebben. Want hij zou zich schamen als hij jullie nu zo zou zien."

Rafaël keert zich dan om om de ruimte weer te verlaten en zegt nog eens met een koude toon over schouders naar de aanwezigen.

"We zouden een les hieruit moeten halen, niet onderling vechten en vergeten wie hij voor ons was."

Dan loopt Rafaël met grote passen de trap weer af en verlaat de academie, zijn bestemming onbekend.

Eydis voelt dat ze begint te trillen van woede als ze ziet dat Gwyndion in eerste instantie wilde reageren door middel van fysiek geweld. Ze maakt er meteen een mentale aantekening van: dit soort acties zeiden nou eenmaal veel meer over een persoon dan woorden.

Toen Rafaël kwam en zijn zegje deed, was ze er klaar voor om meteen met haar ogen te rollen, maar ze moest toegeven dat hij wel een punt had. Die realisatie was echter eentje die zich op de achtergrond van haar wervelende gedachten bevond, dus op dat moment handelde ze er niet naar. Ze kijkt toe hoe Rafaël weer wegloopt en richt zich tot Gwyndion.

"Wat jullie intenties ook waren boeit me op dit moment totaal niet. Wat belangrijker is, is dat je zoiets niet doet. Je wandelt niet zomaar iemands persoonlijke vertrekken in om spullen te verzamelen voor een of ander 'nobel doel.' Dat doe je al helemaal niet als dat in een gebouw is waar andere mensen, je factiegenoten nota bene, de leiding hebben. Het is gewoonweg disrespectvol en oneerbiedig." Ze neemt een stap naar voren. "De ware aard van deze acties zijn vooral terug te leiden naar het feit dat jullie meteen zijn gaan graaien en zo te zien niet eens hebben gezocht naar een eventueel testament. Je moet toch echt wel kunnen begrijpen dat dit allesbehalve eerbiedig is naar Bartho toe."

Ze kijkt Gwyndion kwaad aan en lijkt Kychte te vergeten.
"En jij hebt me een heel interessant kijkje in je persoonlijkheid gegeven. Je mag dan wel op de factie spugen maar jij kent het hele verhaal niet eens. Je mag mij dan wel kortzichtig vinden, maar je draagt wat dat betreft zelf de kroon. Voel je maar onbegrepen en ongewaardeerd, ga je gang, maar heb tenminste wel respect voor Bartho en de Academie."

Eydis zet weer een stap terug en kijkt de beide heren aan. "Zoals ik eerder al zei, lijkt het me verstandig als we dit op een later moment nog een keer bespreken naar aanleiding van een geschreven verzoek." Eydis trekt haar wenkbrauwen op en wacht tot de twee vertrekken.

Kychte zijn houding kalmeert als de emoties oplopen in de kamer. Hij zet de spullen in zijn hand neer en kijkt het tafereel aan in de kamer, zijn blik verbloosd niet als Rafaël de kamer binnen komt. Kychte zijn blik kijkt bedenkelijk bij de woorden van Rafaël en dan gaat zijn aandacht terug naar de twee die elkaar bijna in de haren vliegen.

Kychte loopt langzaam door de ruimte richting de deur van de kamer, langs Eydis en Gwyndion

Gwyndion kan een holle lach niet onderdrukken "ga je gang Eydis, beschimp me als je je daar sterk mee voelt. Beledig me als je daar kracht uit put. Klauw naar mijn hart als dat de leegte in je hart vult. Als ik het mikpunt van je spot moet zijn dan zij het zo maar als je uitgeraasd bent denk dan even na zoals de positie als lorekeeper noodzaakt!".

Hij bedaart enigszins en gebaart naar Kychte "Ik kom hier onder een banier van vrede om hulp te zoeken voor Hier wandelen? Beste Eydis misschien wenst u eens met Quill te spreken, dan had u geweten dat niet enkel mijn komst vandaag aangekondigd was maar dat ik hier al maanden kom om hem les te geven. Vandaag hoopte ik op zijn minst zijn verdriet te delen toen ik Kychte hier hoorde en toen deden we juist dat. "

Gwyndion legt een trillende hand op zijn hart en knijpt de stof van zijn tuniek samen "Kijk in de spiegel vooraleer u mij de kroon toe bedeelt. Vraag u af van waar mijn woede komt." -Terwijl zijn woede langzaam wegebt in onbegrip lijkt alle kracht uit hem weg te vloeien en staat hij nog met moeite recht, met een bijna emotieloze stem gaat hij verder "Vraag u af waarom ik een gat in mijn hart heb en waarom Theodore een scheur in zijn geest heeft, Rafael kan u dit toelichten. Als u denkt dat dit rond een gebrek aan ontzag of erkenning gaat dan kent u me duidelijk nog minder dan al ruimschoots uit uw eerder woorden bleek". Gwyndion kijkt naar Eydis alsof hij haar voor de eerste keer pas echt ziet en stelt zijn mentaal beeld bij.

Gwyndion plaatst voorzichtig zijn draagtas op Bartholomeus zijn bed en keert zich dan naar Kychte en vervolgt op sarcastische toon "laat de geëerde Eydis deze maar doorzoeken, ze zal zonder twijfel het bewijs van mijn plunderingen vinden. Ik verzoek enkel dat de kist niet geopend wordt. Spreek Rafael of Quill aan indien mijn aanwezigheid alsnog gewenst is. Met enig geluk kent deze dag nog een balans en kan ik hulp voor Theodore, mezelf en Bartholomeus vinden"

Gwyndion strompelt de kamer uit en uit het raam kan men zien dat hij op een bank instort.

Eydis schudt haar hoofd en kan niet anders dan denken dat Gwyndion er helemaal niets van snapt. Dat is niet per se zijn schuld, maar meer een effect van zijn eigen kortzichtigheid. Ze loopt Gwyndion achterna zodat ze haar zegje nog kan doen.

“Dat jij jezelf nu ziet als een hulpeloos slachtoffer zegt al genoeg over hoe je compleet de plank mis slaat met jouw ideeën over wat een Lorekeeper is. Je zit vast in je eigen cirkelredenaties, maar daar kan ik me nu geen zorgen om gaan maken. Het is niet alsof ik je verban uit de Academie, maar je wil het schijnbaar maar niet snappen dat dit om iets heel anders gaat! Dit gaat over het bezoedelen van de nagedachtenis van een gezamenlijke vriend en factiegenoot! Dan komt daar een zeker protocol bij kijken en niet de instelling van ‘Goh, zou er nog wat leuks voor mij tussen liggen?’ En dan boeit het me totaal niet wat je intenties met die spullen zijn. Het boeit me wel dat jij dit blijkbaar een verstandige actie vindt. Dat zegt al genoeg. Inlevingsvermogen is niet aan jou besteed.”

Ze kalmeert enigszins.

“We hebben allebei, nee, allemaal, een vreselijk verlies geleden en ik snap dat ieder daar anders mee omgaat. Toch moet je begrijpen dat een dergelijke gebeurtenis geen vrijbrief is voor losse vingers. Ik sta open voor discussie, maar niet vandaag.”

En met die woorden draait ze zich om, loopt ze terug de kamer in, pakt ze Gwyndions tas en brengt hem naar hem terug zonder erin te kijken.

“Ik ga je deze keer het voordeel van de twijfel geven. Ik heb nooit eerder problemen met jou gehad en dat ben ik zeker niet vergeten. Mocht ik echter iets missen, dan weet ik je te vinden.”

Eydis draait zich weer om en gaat de kamer van Bartho binnen. Even later komt ze naar buiten, draait ze de deur op slot en steekt ze de sleutel bij zich. Ze kijkt een weglopende Kychte na en werpt nog een laatste blik op Gwyndion voordat ze zelf resoluut wegloopt.