De Academie

Rafaël knipperd een paar keer met zijn ogen, en begint dan te schateren, eindigend in een hoestbui, zodra hij weer bij zijn rust is, zegt hij.

"En wij maar denken dat die man levensgevaarlijk was." Grinnikend en naar zijn ribben grijpend staat hij op en biedt ie luid lachend zijn excuses aan.

"Sorry, ik dacht echt dat je een poging op Gwyndions leven wou doen. Hier neem deze appel met mijn welgemeende excuses, voel me echt stom nu."

Raf bied de appel aan die Theodore niet lang daarvoor geweigerd had.

Madd kijkt rustiger om zich heen en grinnikt als de andere ook lachen.

"Bedankt Rafaël" Madd grist de appel uit de hand van Rafaël en stopt deze snel in zijn zak.

Hij gaat ietjes ontspannen staan, maar staat nog steeds gebogen, met een kleine achterdochtige blik in zijn ogen.

"Gwyndion, de mam van ontdekkende kennis. Zo word hij genoemd"

Madd wijst naar Gwyndion, en stottert.

"Deze man spreekt waarheden en wijsheden, hoed u voor zijn woord"

Ik knik als Madd de complimenterende woorden over Gwyndion uitspreekt.
Dan loop ik naar Madd toe en blijf op iets meer dan een meter afstand staan om Madd de vrije keus te geven:

"een onfortuinlijke kennismaking" uitgesproken als vaststelling.
dan met een vriendelijk gezicht en uitgestoken open hand:
Ik geloof dat wij elkaar nog geen kennis-gemaakt hadden of ontmoet hebben verder: Theodore Gaion. Ik richt mijn blik tot Madd en laat mijn blik even afdwalen naar zijn zij waar men zou verwachten een hond te zien , om weer met vriendelijke blik naar Madd te kijken. (mijn linkerhand hangt laag zodat een hond er aan zou kunnen ruiken).

Madd gaat rechtop staan en ontspant zijn blik, hij lijkt anders. Meer beschaafd en orderlijk.

"Aangenaamd Heer Theodore, ik word Madd the Dogg genoemd"

De man let niet meer op wat er naast zijn zij gebeurt.

"Goed om jullie vriendschap zo te zien, jullie emotie die jullie instinctief laten zien, bijna dierlijk zo natuurlijk"

Madd glimlacht naar een ieder in de kamer.

"Heer Theodore, waar komt uw passie vandaan?"
Madd kijkt zeer geïntresseerd naar Theodore

Rafaël glimlacht koeltjes naar de situaties, nu weer rechtop staande, hij zegt hardop tegen alle aanwezigen, met een opgewekte stem.

"Ah, voelt goed om te zien hoe we allemaal weer in vrede samen kunnen leven."

Er ontsnapt een korte lach uit Rafaël waarna hij vervolgt.

"Ik gok dat jullie wel even zonder mij kunnen? Ik moet namelijk even gaan kijken hoe de voorbereidingen staan voor mijn bouwmaterialen. Va faill."

Dan in het voorbijgaan geeft Rafaël een schouderklopje op de schouder van Theodore, en fluistert snel iets in zijn oor dat hij alleen hij kan horen en dan verlaat Rafaël de ruimte.

Theodore wuift de woorden weg terwijl hij zijn aandacht en de groet naar Madd voortzet met het antwoord op zijn vraag:
In het kort zou ik zeggen: het volgen van mijn idealen en de mensen, (theodore corrigeert door intonatie) vrienden en familie om mij heen. De interpretatie en uitvoering daarvan is een langer verhaal. Een deel van mijn idealen zie ik weerspiegeld in de idealen van Solar, dat zal u waarschijnlijk niet ontgaan zijn (Ter info: ik draag een gele hoofddoek en ben relatief bekend alszijnde paladijn op muertach).

(een weem van nostalgie drijft dan op mijn stem mee maar vurig en oprechtheid voert vervolgensde boventoon:) Maar meer dan dat zijn het de idealen die ik van mijn voormalige witte magie en gilde, broederschap, genezing & verdediging, en als rebel tegen de duistere koning daar met mij meedraag: het stoppen van onrecht, onbalans, 't kwaad. met mij mee draag. (mijn ogen fonkelen voor ze overgaan naar een wat serieuzere blik, maar niet somber)/ Helaas ken ik ook mijn zonden tegen sommige van mijn idealen, soms door onwetendheid van de volledige waarheid, soms om een hoger doel, creatie of het element en enkelmaals onwillend de prijs te betalen die ervoor staat.
Ja een deel is wellicht een excuus in uw uren voor het niet navolgen van mijn passie, zelfbescherming en rust van geest hebben helaas een prijs, eerlijkheid leek mij hier het best passend.

Theodore laat een stilte vallen maar kijkt dan met een opgelucht gezicht en vriendelijk naar Madd en Gwyndion.
*ik lijk weer opgewekt en mijn energieke vrolijke zelf te zijn na het voor mezelf zo simpel opsommen van mijn idealen"

Gwyndion kijkt bezorgd naar Rafael wanneer hij hem ziet vertrekken en zegt nog snel dat hij hem zo spoedig mogelijk zal komen bezoeken. Gwyndion zijn gezicht betrekt wanneer hij Theodore hoort spreken en zijn ogen verduisteren even wanneer Solar vermeld wordt.

Eydis stapt langs Rafaël de kamer binnen met een boek in haar armen en een lichtelijk geïrriteerde gezichtsuitdrukking.
'Wat zijn jullie hier allemaal aan het doen?' vraagt ze. 'Ik kon jullie een paar kamers verder nog horen.'
Haar ogen vallen op de vreemdeling.
'Goedendag.' Dan, tegen iedereen in het algemeen: 'Gaat alles wel goed?'

Gwyndion kijkt verlegen naar Eydis "Mijn excuses voor het storen...ik wou je niet bezorgd maken..." hij strekt dan een arm uit richting Madd "Deze heer had een unieke manier om zich voor te stellen wat enkele misverstanden veroorzaakt heeft. Die zijn we nu aan het oplossen".

Madd kijkt de kamer rond en neemt het tafereel in zich op.
Met één wenkbrauw opgetrokken kijkt hij naar Eydis.
"Vrouwe? Mogen vrouwen hier magie studeren? Of bent u alleen als boekendraagster hier?"

Madd gaat achter een stoel staan en zet zijn handen op de rug leuning.
"U bent de secateresse van eigenaar van dit gebouw?"

"Wat het storen betreft, is het buiten nooit zo donker geweest?"

Eydis' blik wordt duisterder terwijl ze de kamer in beent. Ze blijft aan de andere kant van de tafel staan.

'U móét wel nieuw op Muertach zijn,' bijt ze hem toe. 'Het kasteel is vergeven van de vrouwen en meisjes die allemaal gelijkwaardig zijn aan de mannen die hier rondlopen. Dit geldt overigens ook voor niet-magiërs en voor Muertach in het algemeen. Een functie of positie maakt je niet per definitie bekwamer of waardiger dan enig ander. Deze posities vragen integriteit en een verantwoordelijkheidsgevoel. Voor zover ik weet zijn deze eigenschappen ménselijk en niet verbonden aan één geslacht.'

Ze haalt even diep adem.

'Ik ben de beheerder van de bibliotheek van deze Academie. Verder ben ik de Mistress of Magic van Muertach en de Lorekeeper van factie Wyvern op de Vortex.'

Ze recht haar rug en gaat door met spreken.

'Mijn werkzaamheden zijn niet aan een klok gebonden. Daarnaast is de duisternis des te meer reden om minder luidruchtig te zijn, aangezien de meeste inwoners van dit gebouw gewoonlijk hun nachtrust pakken op dit tijdstip.'

Madd grijnst naar Eydis, de lach komt over als een hysterische en dierlijk instinct.

"Wat fijn om te horen dat u met passie spreekt over u bijdrage in deze omgeving, deze settlement. Vrouwe!"

De man schuift iets naast de stoel en doet een van zijn handen in zijn zak, waar hij naar iets opzoek is.

"Verteld u mij eens, Vrouwe. Waar komt uw passie vandaan? U praat volmondig over functies die bekleedt worden, maar wie deze functies bekleden doen er niet toe. Althans deze functies maken je niet waardiger dan de ander, waarom worden er dan functies bekleedt?"

Madd probeert wat met zijn hand uit zijn zak te pakken. Het is nog wat onduidelijk wat het zou kunnen zijn

Eydis trekt haar wenkbrauwen op bij het horen van de lach. Haar ogen dwalen naar Madds hand af.

'Deze passie vloeit voort uit een voorliefde voor de plekken en groeperingen waar ik mij voor inzet. Het is mijn doel hen te steunen en op deze posities ben ik van mening dat ik naar het beste van mijn kunnen kan bijdragen. Verder was mijn punt dat er in mensen qua gelijkwaardigheid duidelijk geen verschil zit, maar dan hebben we het natuurlijk niet over persoonlijkheden en talenten. Ik ben van mening dat men zijn of haar talenten het beste in kan zetten op een manier die zo doeltreffend en moreel verantwoord mogelijk is. Deze functies zijn nodig voor orde en voor het verbeteren van het leven en de structuur binnen deze plekken en organisaties. Dat mensen in dat opzicht niet verschillen heeft niets te maken met het belang van organisatie.'

De man haalt zijn hand uit zijn zak en in zijn hand heeft hij een appel. Deze rolt hij over de tafel naar Eydis toe.

"Alstublieft Vrouwe, een smakelijke stuk fruit"

De ogen van Madd glijden van de appel naar de vrouw en zijn blik is star en stijf als hij Eydis aankijkt, zonder te knipperen.

"Neemt u genoegen met het delen van een stuk fruit?"

Madd stapt langzaam richting de stoel waar het schaakbord staat.

"Interesse in een spelletje?" Madd strekt zijn rug en staat rechtop, zijn ogen veranderen naar een zachte en vriendelijke houding.

"Een spel waarin we elkaar leren kennen?"

Eydis kijkt naar de appel, maar raakt hem niet aan.

'Sorry, ik heb net gegeten,' zegt ze, maar ze doet geen moeite om haar wantrouwen te maskeren.

'Ik heb het idee dat uw spelletje van net voor al dat lawaai heeft gezorgd. Ik ben daarom niet echt geneigd daaraan mee te doen. Vergeet niet dat u hier te gast bent. Ik ben bereid u te helpen, maar dat doe ik het liefst zonder om de zaak heen te draaien.'

Madd gaat zitten in de stoel aan het schaakbord. Hij pakt de zwarte koningin en houd deze voor zich en kijkt met een oog langs de koningin naar Eydis.

"Hmm interessant, een vrouw die alle kanten op beweegt, in elke richting die zij maar wil. Direct en zonder twijfel. Maar zoals de zwarte schaak stukken, bent u ook niet als eerste aan zet"

De man zet de koningin midden op het schaakbord, daarna pakt hij de witte koning.
Deze zet hij achter de koningin op het bord, strak er tegen aan.

"Wie oh wie, is het figuur dat de touwtjes doet spannen?"

Madd gaat recht over eind zitten en kijkt met een verwachtingsvol gelaat naar de vrouw.

"Zonder om de zaak heen te draaien, dat is een goede eigenschap van u! Laten we dan direct beginnen met voorstellen, mijn naam is Madd"

De man maakt ondertussen een aaiende beweging naast hem, naast de stoel.

'Dat impliceert dat er touwtjes aan mij bevestigd zijn. Mag ik vragen hoe u die incorrecte indruk heeft gekregen?'

Eydis blijft nog steeds staan waar ze was en kijkt de man geringschattend aan.

'Mijn naam is Eydis. Hoe heet uw onzichtbare vriend?'

Madd kijkt verbaasd naar Eydis, hij staat op

"Touwtjes zijn er wel degelijk niet, maar iemand of iets stuurt u aan"

De man steekt zijn arm uit naar het gezelschap in de kamer
"Dit is Gwyndion, de Man van ontdekkende kennis, en dit is Theodore, de Man met de gele tulband"

Madd loopt naar het raam waar hij even naar buiten staart in de verte van het land. Met zijn vinger trekt hij een streep in het condens dat zijn adem achter laat.

'Ik word enkel en alleen aangestuurd door mijn eigen vrije wil. Dat kan ik u verzekeren,' zegt Eydis. Ze trekt een wenkbrauw op als ze voorgesteld wordt aan de personen die ze al kent.

'Ontdekkende kennis, zegt u. Curieuze verwoording. Voor zover ik weet, wordt kennis ontdekt en onderneemt het niet zelf die actie. Ik doelde zelf op het onzichtbare wezen naast u, of zit u soms in het luchtledige te graaien? Iedereen zijn eigen hobby, natuurlijk.'

Ze zucht stilletjes en neemt zich voor tegen Quilh te zeggen dat hij een raam te zemen heeft.

Madd kijkt over zijn schouder naar Eydis "Een vrije wil, wat is uw passie vrouwe? Wat drijft u om hier te zijn en hier te blijven?"

De man kijkt naast zich en om zich heen "Waar heeft u het over?"

Madd draait zich geheel om en kijkt naar het drietal in de kamer "Wie kan ik interesseren in een spel schaak?"

Eydis kijkt de man bedenkelijk aan.

'Wij hebben het enkele minuten geleden nog over mijn "passie" gehad. Ik denk niet dat ik dit nog een keer hoef uit te leggen.'

Dan kijkt ze even naar de plek waar dat onzichtbare wezen volgens haar zou moeten zitten.

'Vergeef me, maar ik wil even iets proberen,' zegt ze. 'By the powers of air, I detect magic!'

Madd kijkt verward naar Eydis en schud zijn hoofd "Magiërs...."

(Je detecteert niets)

De man draait zich naar de muur met de boekenkast en begint spullen die in de kamer staan weg te zetten. De spullen zet hij strak tegen de muur en alle spulletjes die op een tafel staan of ergens op, ook strak tegen de muur.

"Hmmm...ruimte en welvaren"

"Kiezels of keiën"

"Goed of Beter"

Madd loopt wat gebogen door de ruimte en mompelt in zich zelf

"Met of zonder...maakt niet uit...als ze het maar doet"

Plots draait Madd zich om naar de deur en blijft stokstijf staan

"Sssst...horen jullie dat? Het komt eraan!"

Eydis trekt haar wenkbrauwen op als haar spreuk niets uithaalt. Ze kijkt verder verbaasd toe hoe Madd te kamer begint te verbouwen en in zichzelf loopt te mompelen. Ze begint steeds ongeruster te worden. Haar knokkels worden wit terwijl ze haar boek steeds strakker vastklemt.

Als Madd zich omdraait naar de deur en zegt dat er iets aankomt, vraagt Eydis zich snel af of dit iets met haar te maken heeft. Is zij de 'ze' waar hij het net over had?

'By the powers of air, let my movement be free,' fluistert ze, en ze voelt zich iets geruster. Ze schuifelt richting de deuropening, maar blijft op een afstandje staan.

'Wat bent u aan het doen?' eist ze. 'Misschien is het in uw cultuur normaal om een gebouw binnen te stappen en alles te verbouwen, maar op Muertach tonen wij respect voor de eigendommen van anderen. En wát komt eraan?'

Madd trekt spierwit weg in zijn gezicht en duikt onder de tafel

"Als ze hier zijn... dan moeten ze wel echt zijn"

De man steekt zijn hoofd onder de tafel vandaan en steekt zijn hand uit naar Eydis

"Kom er snel onder vrouwe, het is beter hier!"

Madd steekt zijn hoofd weer terug onder de tafel en hij praat tegen iemand

"Blijf zitten, je kunt hier niet weg zonder gepakt te worden"

De man steekt nog een arm uit, naar de deur. Onder de tafel klinkt er een spreuk "In the nam..of the Drea...ape, Let tha... door be Shatt..ed"

Op het eindigen van de spreuk, knalt de deur kapot en staan er diepe scheuren in de deur en hangt deze een beetje scheef

Eydis kijkt uit het veld geslagen naar wat er zich allemaal afspeelt. Als de deur barst kan ze weer helder nadenken. Ze was te laat om hem tegen te houden.

'By the powers of air, I command you to tell me what's going on!' roept ze naar Madd.