De Academie

Gwyndion bijt even op zijn onderlip en zegt dan "Ik denk dat het belangrijk is dat Sophia steun krijgt maar dat ze misschien zelf ook meer duidelijk aanwezig kan zijn binnen de factie. Ik zou het alvast waarderen als factiegenoten elkaar minder probeerden te ondergraven. Elk heeft zijn eigen overtuigingen maar de manier waarop sommigen deze proberen te realiseren...".

Hij pakt zijn boek uit een buideltas en lest het raadsel even na "Ik ben zelf onzeker wie we moeten meetellen, de vraag kan al gesteld worden wanneer het raadsel is opgesteld en wat het wereldbeeld van de persoon is. Ik heb zelf niet gezien wie het geschreven heeft. De persoon leek dit wel als een negatief feit te beschouwen maar waarom ontgaat me momenteel. "

**na de summoning**

In de afgelopen aantal dagen heeft Rafaël een tijd doorgebracht met voorbereidingen voor zijn expeditie naar het zuiden van Muertach, de academie doorzoekend voor informatie over de regio, de ligging van het land, kijkend op kaarten, bladerend door boeken.

Ook heeft hij hier en daar wat tijd gevonden om schaak te spelen met Gwyndion, de tonen van de gesprekken die zij voeren tijdens deze spelen zijn serieus en soms zelfs bitter.

Nu staat Rafaël gebogen over de meest recentelijke kaart van de regio, mopperend kijkt hij erop en wijst met zijn vinger mogelijke paden naar zijn doel na, iedere keer dat hij merkt dat een pad onbegaanbaar lijkt op de kaart, zucht hij diep in frustratie. Hij ploft neer in een stoel en kijkt over het schaakbord dat nog steeds zo stond als de laatste keer dat hij met Gwyndion gespeeld had, hij staart met een serieuze blik naar de stukken op het bord, zichtbaar denkend aan meer dan alleen het spel.

Vanuit de schaduw in de kamer, stapt er een man naar voren.
De man heeft zwarte tranen onder zijn ogen en een glimmende steen op zijn voorhoofd. Geheel gekleed in een rood gewaad.

Hij loopt wat gebogen naar voor en heeft spastische handbewegingen en wat rare trekken met zijn hoofd.

"Paard naar H8 is een goede zet" zegt de man met trillerige stem

"Waar ben ik? Als ik vragen mag" Paranoïde om zich heen kijkend

Rafaël draait zich razendsnel om bij het horen van de vreemdeling die in de schaduwen stond, zijn linkerhand al op zijn zwaard, hij observeerd de man van top tot teen, en zegt dan kalmpjes.

"Dank U, U bent bekend met het spelletje?"

Rafaël blijft op zijn hoede maar haalt zijn hand van zijn zwaard af en pakt zijn waterfles van tafel en bied deze aan de vreemdeling aan.

"Wilt U wat water, U komt over alsof U het wel kan gebruiken... en U bent in de academie, in muertach-stad op de bijpassend benoemde wereld muertach."

Met een glimlach antwoord de man "spelletjes zijn mij zeer bekend"

De man stapt verder uit de schaduw naar Rafaël toe en pakt de waterfles aan en open het. Hij giet wat water uit de fles op de grond naast zijn voeten.
"Drink maar lekker jongen"

De man overhandigd de waterfles terug.
"Dankje"

Denkend en nog steeds paranoïde om zich heen kijkend antwoord de man

"Muertach is mij niet bekend, misschien onder een andere naam. Maar u bent beheerder van dit bouwsel waar ik me huidig bevindt?"

Terwijl de man richting de stoel tegenover Rafaël gaat zitten. Met een zucht gaat hij zitten, voordat hij plaats neemt veegt hij eerst de stoelzitting schoon met zijn hand.
Als hij gedraaid staat kun je aan de riem van de man, een hondenriem zien hangen.

De mam gaat geïnteresseerd tegenover zitten.

Rafaël's ogen geven een blik van verbazing weer als de man het water uit de fles op de grond giet. En neemt dan de fles aan zodra de man het aan hem overhandigt. Hij zet de fles terug op tafel. En houd zijn ogen op de man gericht.

"Ik ben niet de beheerder van dit bouwsel, nee. Maar ik gok dat als U deze beheerder zoekt dat U het beste bij het stadsarchief navraag kan doen."

Rafaël's ogen flitsen snel naar de hondenriem aan de riem van de man en dan lijken zijn ogen de man weer verder op te nemen. Rafaël's houding tonen zenuwen, die hij poogt te onderdrukken, met weinig succes.

Raf neemt dan plaats in de dichtsbijzijnde stoel en vraagt dan aan de man.

"Kunt U mij vertellen wat er vooraf ging aan uw aankomst hier in de academie?"

De man grinnikt "Zenuwachtig?"

"Ik ben niet op zoek specifiek de beheerder, meer naar diegene die mij hier in de kelder heeft opgesloten. Ik werd wakker in de kelder en ben daar uitgelopen"

De man kijkt in ene naast zijn stoel en maakt een aaiende beweging in de lucht. "Brave jongen, ga maar weer"

De man gaat op de punt van zijn stoel zitten en leunt naar Rafaël toe en hij fluistert.

"Ik wil niet dat ze dit horen, maar het laatst waar ik was, was op de meest rijkelijke en begeerlijke plek. Waar mens als god zich willen verheerlijken. Dat is mijn domein"

De man knipoogt en gaat weer terug in zijn stoel zitten

"waar komt u dan vandaan als u niet de beheerder bent?"

Rafaël gaat achteruit in zijn stoel zitten, en kijkt vreemd naar hoe de man de lucht aait en toespreekt.

"Waar mens zich als god willen verheerlijken? En waar zou dit domein zich bevinden?"

Rafaël kijkt de man in de ogen.

"Ik ben hier slechts te gast, waar ik vandaan kom heeft helaas geen relevantie."

"u hoeft u zich niet bang te voelen, u bezit dit domein ook"

De man gaat staan en loopt naar het schaakbord toe.

"Angst is de wederzijde van dit domein, en wat u zegt, plek van herkomst is irrelevant"

Terwijl de man twee schaakstukken van het bord pakt, en in zijn hand draait.

De man laat de twee schaakstukken zien.

"Zowel Pion als Koning, en u kent het spel. Hebben allebei een andere waarde, maar in het domein wat een ieder bezit, is iedereen gelijk, en zelfs de pion machtiger van de koning, en de koning nietig als de pion"

De man loopt naar de deur en voordat hij de deur op doet, gooit hij de twee schaakstukken naar Rafaël.

"Bedankt heer, wij zullen elkaar nogmaals ontmoeten, en ik zal ons gesprek onthouden. Was een goed gesprek"

En de man stapt door de deur uit de kamer

Rafaël vangt de schaakstukken op die gegooid worden en de man verlaat na het bedanken de kamer.

Rafaël staart naar de deur, en en wanneer hij zeker is dat de vreemdeling vertrokken is kijkt hij naar de schaakstukken die hij vast houd, de koning en de pion, hij zet ze dan neer op tafel en loopt dan terug naar de plek waar hij de kaart had opengelegd, pogend een route te vinden die passend is voor zijn doeleinden.

Gwyndion wandelt de academie binnen en kijkt onrustig rond wanneer hij een zekere lading in de lucht voelt. Wanneer hij Rafael over de kaart ziet lijkt hij nog gespannener te worden en zet zich neer in een stoel zonder een woord te zeggen. Hij haalt zijn boek uit de zak en hoewel zijn ogen bewegen lijkt hij nooit de pagina om te draaien.

tegen het begin van de middag komt Theodore aan bij de academie. eenmaal binnen en naar de centrale hal gelopen, vraagt theodore waar Gwyndion te vinden is.
Er wordt naar de kaarten-kamer verwezen met de melding dat gwyndion daar de laatste tijd veel gezien is.

Ik loop naar het trappenhuis toe en loop de mooie dubbele spiraal trap op die naar de 2e etage gaat. links en rechts van de nog vers-geschaafde stenen blokken (het deel staat nog niet zo lang) hangen een paar stok-oude wandtapijten met vertellingen over reistochten en nieuwe wandtapijten die de gang een warme uitstraling geven en het reisgevoel aanwakkeren. Bij de 2e deur aan de linkerkant zie ik gwyndion en rafael in één en dezelfde kamer zitten.

Een onbehaagelijk gevoel bekruipt mij, en er staan diepe groeven in het voorhoofd van rafael gekerfd, waar gwyndion strak naar rafael en zijn kaart ziet kijken.
Een koude rilling bekruipt mij, herrinerend aan het voorval op de vortex tussen gwyndion en rafael en één van de redenen om naar de academie te komen. toch lijkt de situatie hier anders te zijn. de sfeer en het ongemak hangt nu niet tussen gwyndion en rafael, maar lijkt aan de lucht te hangen.
een onbekende derde.

Ik loop sluipvoets bijna waakzaam de kamer in om op tijd in te kunnen spelen op een situatie mocht die ontstaan, maar zie dan een korte blik van gwyndion die lijkt bij te trekken, iets geruster te worden, als ik naar rafael kijk, zie ik dat hij nog steeds naar de kaart kijkt en af en toe kijkt naar een koning en een pion die naast het schaakspel op tafel staan. "die kunnen nooit geslagen zijn" maar vergeet het spel direct weer. en richt mijn aandacht op gwyndion.

Op rustige en vriendelijke en voornamelijk vragende toon stel ik de vraag; het tweede deel wat voorzichtiger getoneerd dan de eerste
Hoe gaat het vandaag?, nog iets gebeurd? .
ik stel mijn ogen vragen open, en geef dan een warme en vriendelijke glimlach. in mijn hoofd herhaal ik kort "hoop leven, dag en de zon" en druk de sfeer in de kamer van mij af. even tikt een levens-moto tegen mijn oren aan, maar deze druk ik even weg, misschien is het er nu niet de tijd voor.

ik loop na de vraag een paar stappen door en zet de gordijnen die grotendeels dicht zijn met de touwen van de onderkant (niet opzij) op een kiertje open zodat een deel van het licht onder het gordijn door komt zetten zonder de kaartentafel met de perkamenten en boeken uit alle jaartallen in het volle licht te zetten.

Rafaël groet Gwyndion met een respectvolle knik en traceert dan weer wat hij hoopt dat een pad is op de kaart is, en zegt dan hardop.

"Nee, nee, nee, bij de vier dat voldoet niet!" Hij land dan de hand met welke zijn vinger hij eerst een lijn over de kaart trok (aanwijzend, niet schrijvend of krassend) met een gefrustreerde kreet plat op tafel. Hij zucht diep en keert zich dan om om terug naar het schaakspel te gaan. En merkt dan Theodore op. Hij loopt dan door naar het schaakspel en neemt plaats in een stoel Zijn bruine ogen gericht op de paladijn zonder te knipperen. Het litteken over zijn linkeroog (het oog zelf ongeschaad) duidelijk zichtbaar in het licht van de Muertachiaanse zon.

"Theodore."

Is Rafaël's enige begroeting, de toon van Rafaël serieus, zonder enig teken van zijn gevoel voor humor die hij normaal gesproken wel vaak toont, zijn toon is ook niet onvriendelijk, maar ook niet vriendelijk, tis alsof hij een feit benoemd.

In de gang van de academie loopt een man gehuld in een rood gewaad en loopt netjes rechtop, zwarte tranen onder zijn ogen. Hij knikt beleeft naar voorbij gangers en slaat af een kamer in.

Hij klopt op de deur, als hij Theodore, Gwyndion en Rafaël ziet zitten in de kamer.

"Gegroet heren, wat een fijn gezicht. Mensen die zich nog interesseren in het spel van schaak"

De man stap de ruimte binnen en knik naar een ieder die hem aankijkt.

Gwyndion zit enkele minuten zwijgend naar zijn boek te staren alvorens diep te zuchten. Hij pakt een potlood uit zijn zak en begint druk aantekeningen te maken en zachtjes tegen zichzelf te praten. De mensen met zeer scherpe oren kunnen vaag void, lege doek en goden opvangen. Hij druk zijn potlood zo hard op het papier dat het bijna lijkt te breken voor hij zijn hoofd schud, vloekt en met een grimmas zijn boek dichtslaat en terug wegsteekt in een zak.

Hij tikt nerveus met zijn vingers op de tafel en schudt af en toe zijn hoofd en zinkt dan terug weg in gedachten. Wanneer hij Rafaels begroeting ziet spannen zijn spieren zich even op vooralleer hij de begroeting beantwoordt. Hij wandelt traag naar Rafael en terwijl hij mee naar de kaart kijkt draait hij een toren rond in zijn rechterhand.

Hij lijkt iets te willen zeggen maar wanneer hij Theodore hoort spreken verstijft hij even en draait zich dan snel om met een hand die zich al uitstrekt. De eerste woorden van een incantatie rollen al over zijn lip wanneer hij beseft wie er staat. Hij zinkt terug in de stoel en wrijft zijn handen over zijn gezicht, wanneer hij meer in het licht komt wordt duidelijk hoe vermoeid hij is.

Zichtbaar verlegen begint hij te spreken "Mijn excuses Theodore, ik had je hier totaal niet verwacht. Het....gaat wel, ik wil even contro.." hij zucht even en gaat dan verder alsof hij niets gezegd heeft "Ik probeer informatie te verzamelen, lege gaten te vullen....Hoe meer ik terugdenk aan de summoning hoe meer er niet klopt, hij meer contradicties die ik vind....Ik ben pas terug op Muertach dus ik vrees dat ik je niet kan helpen...Er lijkt hier wel een lading in de lucht te hange, een zeker gewicht waar ik me niet veilig bij voel maar waar het van komt...."

Hij stopt met praten wanneer hij een voor hem onbekende figuur de kamer ziet binnenwandelen. Hij bestudeert hem en probeert zoveel mogelijk details in zich op te nemen. Na een minuut schraapt hij zijn keel "Mijn excuses voor mijn onbeleefdheid. Ik ben Gwyndion, hoe mag ik u aanspreken? Indien u wenst wil ik wel met u spelen, het bord is door eenieder te gebruiken zolang ze er zorg voor dragen". Dit gezegd hebbende pakt hij het schaakbord met zich mee en zet zich aan de tafel bij het raam zodat hij een zicht op de 3 andere personen heeft en begint dan het bord klaar te zetten.

De man knikt beleefd naar Gwyndion en wrijft in zijn handen.

"Ik accepteer je aanbod voor een spel. Mij mag u Madd noemen"

De man gaat zitten tegenover Gwyndion en zet ook de stukken klaar aan zijn kant van het bord.

"u ziet er vermoeid uit, beste heer. Wellicht een goede nachtrust nodig?"

Met dat zeggende kijkt de man even op naar Gwyndion en laat een kleine glimlach in de hoek van zijn mond vallen.

"tevens ben ik nog steeds op zoek naar de beheerder van dit gebouw. Of Academie zoals dit genoemd wordt"

Bij het woord "academie" maakt de man een teken met zijn handen, de aanhalingstekens

Gwyndion knikt even "Aangenaam u te ontmoeten...Madd." hij laat even een stilte en gebaart dan naar de bekers die op tafel staan "Mag ik u wat te drinken aanbieden? Ik heb net mijn waterzak bijgevuld"

Hij schenkt voor zichzelf al een beker in en laat de waterzak op tafel staan binnen berijk van Madd. "Een nachtrust....Dat zou leuk zijn maar antwoorden zal me meer rust bezorgen".

Gwyndion pakt een pion van elke kleur in zijn handen en schudt ze achter zijn rug vooralleer zijn gesloten handen uit te strekken. "In de straten vind ik op dat er een soort verkiezingen geweest zijn, als Eydis de beheerdster niet is, wat me zou verbazen, zal ze u vast de juiste persoon kunnen aanwijzen. Mag ik vragen van waar uw interesse komt?"

Madd pakt de water zak en vult zijn glas, dan houd hij de waterzak naast zich en giet er wat water uit op de grond.
"Alsjeblieft jongen, vers water"
Hij zet de waterzak weer terug op tafel.

Madd wijst maar de linkerhand van Gwyndion "Ik wil dat u begint, heer"

De man gaat relaxt in de stoel zitten en bekijkt het bord nauwkeurig.
"Een goede nachtrust kan je antwoorden opleveren!"

Madd kijkt op naar Gwyndion en tikt met een paar vingers op zijn kin.
"Laten we een deal sluiten. Als ik win, dan geef ik u antwoorden. En als u wint dan vertel ik u mijn interesses? Bent u het daarmee eens?"

De man kijkt je zonder te knipperen aan, met een zeer strakke blik.

Een wankbrauw kruipt naar boven wanneer hij Madd goed water ziet verspillen. Bij het horen van de uitspraak kijkt hij geconcentreerd naar de grond om te zien of het water langzaam wegtrekt in de voegen of dat er toch beroering in komt. Op het eerste zicht ziet hij geen beweging maar zelfs na zich terug tot Madd te richten kijkt hij af en toe uit zijn ooghoeken naar de plas water.

Gwyndion knikt kort en draait het bord met de witte kant naar zich toe. Wanneer hij Madds voorstel hoort tikt hij met de vigners van zijn linkerhand op zijn wang en denkt even na. "Dit verbaast me enigzins, hoewel antwoorden mijn voorkeur hebben lijkt elke uitkomst in mijn voorkeur te zijn. Dat is....veelzeggend. Ik stem in met uw voorstel"

Gwyndion probeert duidelijk niet weg te kijken door de intense blik maar het is duidelijk dat hij zich er niet helemaal comfortabel bij voelt. Hij sluit even zijn ogen en neemt een slok uit zijn water zak en verzet dan een pion op het bord.

Madd lacht ontspannen, en verzet ook een pion.
"Fijn om te zien dat er nog mensen zijn die durven, ik mag je wel Gwyndion"

Madd wacht rustig de zetten af die Gwyndion maakt.

"Vertel eens Gwyndion, heb je een vrouw, misschien kinderen?"

De man gaat steeds relaxter in de stoel zitten en neemt een slok water uit zijn glas.

"Of ik zo'n dapper persoon ben zou ik niet durven zeggen hoewel ik probeer. Ik zou mezelf eerder als..." hij denkt even na en lijkt iets af te wegen "Nieuwsgierig, ja, nieuwsgierig beschrijven. Waarom zouden we overigens geen aangenaam potje schaak spelen tijdens ons gesprek? We zijn tenslotte onder vrienden" hij lacht even en kijkt rond in de kamer hoewel de lach zijn ogen niet berijkt.

Zijn rechterhand speelt even met een paard en terwijl hij die verplaatst zegt hij "Ik vrees dat ik dat geluk nog niet heb kunnen ervaren, ik probeer wel tijd door te brengen bij de jongeren op Gaia. Hen zijn openbloeien en groeien in wie ze zijn is een waar genot. En u? Wacht er thuis iemand op u met een lekkere stoofpot op tafel?".

terwijl hij op Madd wacht pakt hij 2 appels uit zijn draagtas en plaatst er een voor Madd alvorens een hap te nemen uit zijn eigen appel.

Madd gaat weer recht in zijn stoel zitten en pakt een loper, deze bespeeld hij tussen zijn vingers.

"Assertief is een beter woord ervoor, naar mijn mening"

Madd speelt de loper en schaakt een pion van het bord.

"Het genoegen om te eten, helaas doet smaak mij niks noch stilt het mijn honger"

Madd pakt de appel, en draait deze rond in zijn hand. Hij kijkt in de weerspriegeling van de glimmende appel.

"Wellicht na dit fantastisch schaakspel, kunt u mij verder helpen in mijn doel"

Madd doet de appel in zijn zak, en tapt er zachtjes op mijn hand

"Voor later misschien"

"Dat lijkt me ook een mogelijkheid, u lijkt het innerlijke van mensen zeer waardevol te vinden. Dat is een eigenschap die ik zeker kan waarderen.". Gwyndion kijkt achterdochtig naar het bord wanneer hij de zet ziet en besluit dan toch de loper met zijn paard te nemen.

"Heeft u door een aandoening uw smaakvermogen verloren? Ik ken misschien wel mensen die u daarmee zouden kunnen helpen....Maar ik vermoed dat u een ander soort voeding nodig heeft? Afhankelijk van de omstandigheden kan er hulp geboden worden...Maar dat zal natuurlijk afhangen van de natuur van uw honger...".

Gwyndion laat zijn ogen even ronddwalen naar de andere aanwezigen en schudt dan zijn hoofd en glimlacht naar Madd "Maar ik wil u zeker geen oncomfortabel gevoel geven. Ik wens u niet te veroordelen. U snapt hopelijk wel dat in deze tijden mensen soms een zekere bezorgdheid bij zich dragen, alleszins tegenover mensen die ze nog niet kennen."

Madd lacht iets te hardop, hij schrikt er zelf van.
"Het diepste innerlijk van een creatuur interesseert mij het meest, is ook het meest krachtigst"

De man kijkt hoe zijn loper word geslagen, een grimas verschijnt op het gezicht van Madd.

"Mijn honger wordt niet gestilt door voedsel of kennis, mijn honger is moeilijk te stillen. Wellicht dat er na dit spel de smaak er goed in zit"

De man gaat op de punt van zijn stoel zitten en zet zijn volgende zet.

Met grote puppillen staart Madd, Gwyndion aan

Gwyndion schuift onbewust zijn stoel een stukje naar achter wanneer hij de lach hoort. Na even geslikt te hebben zegt hij "Dat ben ik met u eens, het hart van een persoon, de kennis, de wilskracht die een persoon bezit. Elk van deze delen vullen elkaar zo prachtig aan...."

Terwijl hij een toren verschuift achter zijn pionnen wisselt zijn blik tussen de appel en Madds gezicht. Hij lijkt een vraag te willen stellen maar bijt dan even op zijn lip en wendt zijn hoofd lichtjes af.